Լրագրող Մհեր Արշակյանը Civilnet.am -ի սյունակում գրում է.
Հ1-ի նոր մտահղացումը' «Ամենակարող երգիչը», արդեն հասցրել է տագնապեցնել հեռուստադիտողին: Ըստ երևույթին, այդ ծրագիրը փորձելու է մարդկային դեմք հաղորդել ռաբիսին: Ռաբիսն ինքնին վտանգավոր բան չէ, եթե իր որջում է: Ինչպես, ասենք, ընդերքի լավան: Բայց հրաբուխի տեսքով այն կարգին սարսափելի է: Հ1-ը ուզում է լինել ռաբիսի Պանդորայի արկղը: Ինքն ուզում է ռաբիսը բաց թողնել հանրության վրա, քանի դեռ հանրությունը խելքի չի եկել, որ այն ամենևին էլ քարոզելու բան չէ: Այո, որպես ժանր, այն գոյության իրավունք ունի: Ի վերջո մարդիկ կան, որոնք լսում են ռաբիս: Մենք գիտենք, չէ՞, որ Ծառուկյան Գագիկն ու Աշոտյան Արմենն ունեն գոյության իրավունք, բայց մեր երեխաներին երբեք կոչ չենք անի, չէ՞, նմանվել նրանց: Այդպես էլ ռաբիսն է: Ինքը կշարունակի ապրել, մինչև հավաքական կլինի ընկալումը, որ ռաբիսի ձեռքը բռնած նույնիսկ հոգուդ մակերեսային խորքերը չես գնա: Այլ խոսքով, ռաբիսը քեզ տանջող ոչ մի հարցի պատասխանը չէ: Ինքը ներսիդ փակ դռները բացող արվեստ չէ:
Ի՞նչ է, ի վերջո, ռաբիսը: Ինչո՞վ է տարբերվում այն լուրջ արվեստից: Ռաբիսը «գեղագիտական» քմահաճույք է: Այսինքն, առանձին վերցրած մեկի նախապատվությունը' մեկուսանալու աշխարհից կամ, ընդհակառակը, բացվելու առ աշխարհը: Ո՛չ էդ մեկուսանալը ներքին լանդշաֆթ ունի, ո՛չ էլ' առ աշխարհ բացվելը, որովհետև ռաբիսով դեպի աշխարհ մղվելն ամբողջ աշխարհը դարձնում է ռաբիս: Այսինքն, գույները ռաբիս են: Կրկնում եմ, թող ապրի, թող մարդիկ ուրախանան դրանով, բայց ինքը քարոզելու, ներկայանալու բան չէ: Ինքը միշտ առանձին վերցրած մեկի երաժշտություն է: Այսինքն, ռաբիսով չես գնա Վիեննա ու Մոցարտին «տապալելու» հայտ ներկայացնես: Կամ' Լիվերպուլ, որպեսզի փոշիացնես Բիթլզին: Կամ, դիցուք Մայր Աթոռ, որպեսզի չեղյալ համարես Կոմիտասին: Չկա երգարվեստի մի ճյուղ, որը նույնիսկ առանձին վերցրած մեկ նոտայով ընդհանուր բան կարող է ունենալ ռաբիսի հետ: Նույնիսկ «քանթրի» ոճը, որն ընդունված է համարել որպես ամերիկյան ռաբիս:
Ռաբիսը Սուրիկ Խաչատրյանն է, չես բռնի ու սպանի էս մարդուն, բայց որպես հեռուստաընկերություն պահող պետության ներկայացուցիչ ամեն ինչ պիտի անեիր, որ էս մարդը իր տնից ոտքը հեռու չդներ երբեք կամ հասկանար, որ ինքը տանից դուրս գալու բան է, եթե մարդուն չի ընկալում որպես մսացու: Ռաբիսը Ռուբեն Ջաղինյանն է, որը գրեթե միշտ բացակայել է Հայաստանի Հանրապետությունից, ամբողջ կյանքը կապել է «Շարմի» ու Ռուսաստանի հետ և ՀՀ-ին ուզում է պետք գալ ռաբիսի ամենակարող ներկայությամբ: Ի՞նչ անես: Այս դեպքում ռաբիսը ոչ թե անաղուհացությունն է հայրենի հողի կամ հայ մարդու հանդեպ, այլ հողը և մարդուն չմարսելը, ռաբիսը նրա դեպքում մարսողության բացակայությունն է: Էս մարդուն պետք է հեռու պահել եթերից կամ գոնե ասել, որ մտքից հանի «Ամենակարող երգիչը»: Եթե ուզում է ռաբիսին մարդկային դեմք հաղորդել, դա արդեն արել են Ձախ Հարութը, Արամ Ասատրյանը և Թաթան: Միևնույն է, նրանց ձեռքը բռնած չենք գնա Վիեննա կամ, ասենք, Վատիկան ու ասի' գիտե՞ս՝ էս մեր Թաթան ու Քիմ Քարդաշյանը նույն ազգից են: Նույնիսկ եթե երկուսն էլ մեզ պատիվ չեն բերում: Որովհետև Քիմը, տղերք, ամերիկյան իրականություն է մտնում մշակութային բոլոր սանդղակների սահմանումից հետո, որտեղ նույնիսկ, կներեք, պոռնիկն է ընկալվում, ամերիկացին գիտի, երբ արհամարհի Քիմին ու երբ նկատի ունենա: Ով էլ լինի Քիմը, նրա մարմինը ռաբիս չէ, իսկ ինքը հենց մարմնով է թեմա, ոչ թե իր բովանդակությամբ, թե ինչ է մտածում, ասենք, ռաբիսի մասին: Թաթայով շատ-շատ գրոհես Լոս Անջելեսը: Եթե չեմ սխալվում նրանք այնտեղ Արմենչիկ ունեն:
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ կարդացեք սկզբնաղբյուր կայքում:
