«Հրապարակ» օրաթերթի խմբագրություն էր դիմել Արմավիրի մարզի բնակիչ Կարեն Պապիկյանը իր 14 ամյա դստեր հետ։ Նա եկել էր նախ օգնություն խնդրելու, ապա, ինչպես ինքն ասաց, Արմավիրի մարզպետից բողոքելու։ Պապիկյանի պնդմամաբ՝ ինքը օգնության խնդրանքով դիմել է Արմավիրի մարզպետ Համբարձում Մաթևոսյանին, սակայն վերջինս անհարգալից տոնով է խոսել իր հետ՝ ասելով, որ իր վրայից վատ հոտ է գալիս ու որ «բոմժի» նման են ապրում․
«Մեր տունը լրիվ քանդվել ու ավերվել է, համարյա գոյություն չունի։ Վաղուց է քանդված, քամուց է քանդվել։ Մենք շատ ծանր վիճակում ենք , խնդրում ենք մեզ հնարավորության չափով օգնել։ Դիմեցինք մարզպետարանի քարտուղարության պետին, որ մարզպետի մոտ մտնեինք, մեզ չթողեցին։ Մենք զուգարան, բաղնիք, ոչ մի բան չունենք։ Իմ աղջիկն էլ դպրոց չէր գնում, հետո մարդիկ եկան, անհատական օգնություն ցուցաբերեցին, հիմա դպրոց է գնում ։ Կինս հիվանդ կին է, հոգեկան խնդիրներ ունի։ Մյուս երեխաներս՝ 2 աղջիկս և տղաս, ամուսնացած են, մեզնից առանձին են ապրում, իրենք մեզ հետ կապ չունեն։ Շշեր ենք հավաքում ես ու կինս, ուրիշ գործեր էլ ենք անում, միայն գողություն չենք անում, տարբեր՝ ալյումին, պղինձ։ Ես գյուղապետի դեմ որևէ բողոք չունեմ, մարզպետի դեմ բողոք ունեմ։ Մենք լողանալու հնարավորություն չունենք, ու որ չենք լողանում, պարզ է արդեն վիճակներս ոնց կլինի։ Մի 20 հազար դրամով օգնեց մի քանի օր առաջ, հետո անպատվեց, որ վրեքիցս, ճիշտն ասած, հոտ էր գալիս, անպատվեց ու ճամփու դրեց։ Ես գյուղապետից շնորհակալ եմ, իր դեմ ոչ մի բողոք չունեմ, մարզպետի դեմ էլ էնքանով բողոք ունեմ, որ խնդրանքով դիմում ենք իրեն, հանում 20 հազար դրամ «թուլափայ» է տալիս ու անպատվում, ասում է ՝ բոմժի նման եք ապրում»,- ասաց Պապիկյանը։
Պապիկյանը զրույցի ընթացքում նշեց, որ բացի դուստրը, ով իր հետ եկել էր, ևս 3 երեխա ունի՝ 2 աղջիկ և մեկ որդի, երեքն էլ ամուսնացած են։ Որդին և մեկ դուստրը բնակվում են Ալավերդի քաղաքում, իսկ մյուս դուստրը Երևանում ՝ Հարավարևմտյան թաղամասում։ Երեխաները հրաժարվել են ծնողներից և չեն շփվում նաև փոքր քրոջ հետ, քանի որ, ինչպես Կարեն Պապիկյանն ասաց, մայրը, որը հոգեկան խնդիրներ ունի, մուրացկանություն է արել, և երեխաները ամաչում են իրենց ծնողների համար։
Բաղրամյան համայնքի ղեկավար Արա Սահարյանից փորձեցինք ճշտել, թե ինչո՞վ է զբաղվում ընտանիքը, ի՞նչ բնութագիր կտա նա․
«Տղա ունի, որքան գիտեմ, չի աշխատում, այդ մարդիկ մի օր էստեղ են, մի օր էստեղ չեն, մի տարի կարող է անհետանան, մի օր գան։ Հիմա եկել են, դեկտեմբերից այստեղ են, ինչքան հնարավոր է, օգտակար ենք եղել, չեն աշխատում։ Ես չգիտեմ՝ դրանից առաջ որտեղ են ապրել, բայց 2 տարի է, որ ես համայնքի ղեկավար եմ, ես իրենց 3 անգամ եմ տեսել, 3 անգամն էլ դիմել են, օգնել եմ, միշտ աշխատել եմ աջակցել։ Ես իրենց ընտանիքի անդամներից միայն տղային եմ ճանաչում և փոքր աղջկան, դպրոց է հաճախում»,-ասաց համայնքապետը։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում։
