Մի քանի շաբաթ առաջ հանրությանը փորձում էին համոզել, որ մեզ Սփյուռքի նախարարություն պետք չէ, մեզ մշակույթի նախարարություն պետք չէ: Իհարկե, հասարակությունը իր վերաբերմունքը ցույց տվեց և ոչ միայն խոսքով, սակայն կառավարությունը ոչ միայն հետ կանգնեց իր որոշումից, այլև գցեց-բռնեց, որ մեզ գյուղատնտեսություն էլ պետք չէ: Մինչդեռ ամիսներ առաջ հայտարարվում էր, որ երկրում գյուղատնտեսական հեղափոխություն է սպասվում, ավելին՝ ջրային, ջերմոցային մաֆիայի պոչին էին նստել, և բոլորս շունչներս պահած սպասում էինք սենսացիոն բացահայտումների: Այժմ, հետաքրքիր է, ի՞նչն են բացահայտելու: Գյուղատնտեսության անկումը վերջին ամիսներին այնքան ակնառու էր, որ անգամ վիճակագրական տվյալների մեջ չեն ներառել ոլորտի թվերը՝ տնտեսության ընդհանուր պատկերը չապականելու համար:

 

Չնայած մտահոգիչ գահավիժմանը, քայլեր, այնուամենայնիվ, արվում էին ստեղծված իրավիճակից լուծում գտնելու համար, օրինակ՝ գյուղատնտեսական վարկերը մեր երկրում կարճ ժամանակում դարձան ամենաշահավետ և ցածր տոկոսայնությամբ վարկերը, սակայն կառավարությունը միայն իրեն հասկանալի պատճառներով կանգ առավ և որոշեց ընդհանրապես խաչ քաշել ոլորտի վրա: Հայաստանը գյուղատնտեսական հսկայական պոտենցիալ ունեցող երկիր է, բնակչության սոցիալապես անապահով խավն էլ մեծամասամբ բնակվում է հենց գյուղերում, և հենց այդ խավն է կրկին հանձնվում բախտի քմահաճույքին: Իսկ հողի մշակին այդ դեպքում մնում է մեկ բան՝ անել իր քայլը և հեռանալ երկրից: Ստացվում է, նախարարության փակումը այնքան էլ անցավ որոշում չէ, ինչպես փորձում են ներկայացնել և խնդիրը այստեղ նույնիսկ կադրային ջարդը չէ, խնդիրը շատ ավելի բարդ է և առընչվում է մեր երկրի պարենային անվտանգությանը…