Հունվարի 29-ին և 30-ին Ժնևում  տեղի ունեցավ Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարներ Զոհրաբ Մնացականյանի և Էլմար Մամեդյարովի հանդիպումը: ՀՀ ԱԳՆ-ի պաշտոնական հաղորդագրության մեջ մասնավորապես ասված էր. «Եռօրյա ինտենսիվ քննարկումների ընթացքում անդրադարձ է կատարվել Լեռնային Ղարաբաղի հիմնախնդրի խաղաղ կարգավորման գործընթացին առնչվող հարցերի լայն շրջանակի. 2019 թվականին ձեռք բերված պայմանավորվածությունների և քննարկված առաջարկների իրականացումը և ժողովուրդներին խաղաղության նախապատրաստելու ուղղությամբ հնարավոր հաջորդ քայլերը, ապագա կարգավորման հիմքը հանդիսացող սկզբունքները և տարրերը։ Քննարկվել են նաև կարգավորման գործընթացի առաջմղմանն ուղղված ժամանակացույցը և օրակարգը»:

Բանակցությունների արդյունքի մասին  ԼՈՒՐԵՐ.com-ի թղթակիցը զրուցեց ադրբեջանագետ Էդգար Էլբակյանի հետ:

-Մեր հասարակությունը, կարծես թե, այնքան էլ գոհ չմնաց հանդիպումներից, իսկ ադրբեջանական մամուլում ի՞նչ կարծիքներ են շրջանառվում: Նրանք գո՞հ են բանակցություններից: 

- Ո՛չ, բնականաբար, գոհ չեն։ Ինչպես և մեր հասարակությունը, իրենք գերագնահատված սպասելիքներ ունեն բանակցային գործընթացից․ մոտավորապես այսպես՝ «Մինսկի խումբը պետք է հետ բերի մեր հողերը»։ Հետևաբար, եթե դա չկա, ու իրենց բառով ասած՝ «առաջընթաց» չկա, իրենք մշտապես դժգոհ են։

-Ձեր դիտարկմամբ՝ ադրբեջանական կողմը համաձա՞յն է Փաշինյանի հնչեցրած այն կարծիքի հետ, որ հարցի կարգավորումը պետք է գոհացնի 3 ժողովուրդներին, պետք է նկատել, որ մեր երկրում դրան թերահավատորեն են վերաբերում:

-Ո՛չ, նրանք, առհասարակ, չեն էլ ընդունում, որ երեք կողմ կա, այսինքն, որ Արցախը կարող է կողմ լինել։ Առավել ևս պատրաստ չեն որևէ փոխզիջման։ Նրանց մոտ այդ ձևակերպումը սվիններով է ընդունվում ի սկզբանե, հենց «Արցախի ժողովուրդ» ձևակերպման պատճառով։

-Եթե կարճ ասելու լինենք, ապա՝ բանակցային գործընթացը ո՞ր փուլում է և ի՞նչ տվեցին 3-օրյա բանակցությունները:

-Բանակցային գործընթացը փաստացի երկուստեք վերաֆորմատավորման փորձերի փուլում է։ Փոփոխություներ կան սկսած եզրույթաբանությունից, վերջացրած բանակցային շեշտադրումներով: Անգամ պարզ օրինակ, Բրատիսլավայում նախարարի տեքստում հանդիպող «անվտանգության գծեր» արտահայտությունը, որը նախկինում կոչվում էր «բուֆերային գոտի», «օկուպացված տարածքներ»: Մյուսը՝ Արցախի բանկցային կողմ դառնալու հետևողական պահանջը՝ հենց հայկական կողմից են վկայում վերաֆորմատավորման փորձերի մասին: Այս անգամ նշվեց նաև «հասարակություներին խաղաղության նախապատրաստելը», որը նախկինում ևս չկար, հումանիտար ձեռնարկումները, որոնք ակտիվացել են:

-Իսկ դա լավ է, թե՞ վատ:

-Կախված է վերջնարդյունքից կամ մի որևէ նշմարելի հանգրվանից։ Առայժմ պրոցեսն ընթացքում է:

-Նոր սկզբունքնե՞ր կորդեգրենք:

-Տեսանելի ապագայում դա իրատեսական չէ՝ հաշվի առնելով կողմերի՝ միմյանցից խիստ հեռու բանակցային մոտեցումները և թե՛ Ադրբեջանում, թե՛ Արցախում սպասվող ընտրությունները:

Լուսինե Մարդոյան