ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանը գրում է․ «Հետխորհրդային տարածաշրջանում պետությունների միջև հարաբերությունները հաճախ կարող են բարդանալ (գործնականում՝ բարդանում են) պատմական և աշխարհաքաղաքական իրողությունների ոչ ճիշտ ընկալման պատճառով։
Ռուսաստանի և Հայաստանի հարաբերությունների պարագայում ակնհայտորեն առկա է վերջինիս որոշակի թերագնահատում՝ Ռուսաստանի կողմից։ Սրա մասին, օրինակ, կարելի է անուղղակիորեն դատողություններ անել՝ ելնելով երկու երկների միջև դիվանագիտական փոխգործակցության վերլուծությունից, մասնավորապես՝ Հայաստանում ՌԴ դեսպանի և դեսպանատան գործունեության (ավելի ճիշտ՝ անգործության) տեսանկյունից։
Ռուսաստանի դեսպանին փոխարինելու նախաձեռնությունների բացակայությունը (որի գործունեության արդյունքում իր երկրի ղեկավարներն ու որոշում կայացնողները ակնհայտ ապատեղեկատվություն են ստանում), ընդգծում է Ռուսաստանի կողմից Հայաստանի ընկալումը որպես գործընկեր, որը հատուկ դիվանագիտական ուշադրություն կամ մոտեցումների պարբերական ճշգրտումներ չի պահանջում:
Այս համատեքստում կարելի է արձանագրել, որ Ռուսաստանը Հայաստանի հետ հարաբերությունները դիտարկում է տարածաշրջանում իր հանդեպ առկա աշխարհաքաղաքական վստահության և իր գերակայության ակնհայտ գերագնահատման պրիզմայով։
Ենթադրվում է, որ Մոսկվան ելնում է այն կանխավարկածից, որ ցանկացած պահի, երբ անհրաժեշտ կհամարի մեծացնել իր ազդեցությունը կամ միջամտել Հայաստանի ներքաղաքական կյանքին, լուրջ խոչընդոտներ չի ունենա իր ծրագրերի իրականացման համար։ Այս ենթադրությունն ազդարարում է Հայաստանի ընկալումը որպես մի պետության, որտեղ ռուսական ազդեցությունն այնքան էական է, որ Մոսկվան կարող է իրեն թույլ տալ որոշակիորեն թերագնահատել երկկողմ հարաբերությունների պաշտոնական ասպեկտները, այդ թվում՝ դիվանագիտական ներկայացուցչության մակարդակը։
Միջպետական հարաբերությունների այս մոտեցումը ցույց է տալիս Ռուսաստանի և Հայաստանի միջև հարաբերությունների դինամիկայի անորոշության հետ կապված հետագա վերլուծությունների անհրաժեշտությունը, ներառյալ՝ փոխադարձ ակնկալիքների ճշգրտումը, նոր իրողությունների և սպասումների գնահատումը, առանց որոնց այլևս հավասարակշռված փոխգործակցություն ակնկալելը իրատեսական չէ»:
