«Մամ, մի լացի, ես լավ եմ, լավանալու եմ…». 9-ամյա Սուրիկը երիկամի փոխպատվաստման կարիք ունի

11:00 - 21.Հունիս.2013

«Արաբկիր» բժշկական կենտրոնի հետնամասում տեղակայված է տուն-կացարան փոքրիկների ու նրանց ծնողների համար. եթե հիվանդությունն այնպիսին է, որ երեխան պարտադիր պետք է գտնվի բժիշկների հսկողության տակ և կամ բնակության վայրի պատճառով հարմար չէ անընդհատ գնալ-գալ, ապա այս հյուրընկալ կացարանը շատերի համար դառնում է երկրորդ տունը: Եվ արդեն մի քանի ամիս է այստեղ ապրում են 9-ամյա ժպտադեմ ու շատ ուժեղ կամքի տեր Սուրիկն ու նրա մայրը' Լիաննա Բադեյանը:

Դեկտեմբերի սկզբին վարդենիսցի Սուրեն Սահակյանը ուժեղ անգինա է տանում, որից հետո առողջական վիճակը կտրուկ վատանում է, բժիշկները խորհուրդ են տալիս երեխային անմիջապես տեղափոխել Երևան.

«Սուրիկի դեմքը սկսեց այտուցվել, ստուգումն էլ ցույց տվեց, որ հեղուկը սկսել է նաև որովայնում հավաքվել… ահավոր էր դա լսել, որովհետև Սուրիկս երբեք ոչ մի խնդիր չի ունեցել, իր նման առողջ երեխա շատ քիչ կա… կար»,- Panorama.am-ին պատմեց Սուրիկի մայրը: Սակայն անհրաժեշտ էր համակերպվել ներկայի հետ և նայել դեպի ապագա' երեխային մասնագիտացված օգնություն էր անհրաժեշտ, քանզի երեխայի վիճակը շատ ծանր էր:

Նախնական' բժիշկները միզամուղներով ազատեցին Սուրիկի օրգանիզմը ավելորդ հեղուկից, ինչը զարմացրել է նաև բժիշկներին' նրանց խոսքով, անգամ մեծահասակները չեն դիմանում այն բոլոր ցավերին, որ իր հետ բերում են նման բարդությունները. «Չէր տքտքում… իմ սիրտը դուրս էր գալիս, լացս հազիվ էի պահում, որ տեսնում էի ինչերով ա տղես անցնում, բայց Սուրիկս չէ, ոչ կտքտքար, ոչ կլացեր' շատ դիմացկուն ա»,- լացը հիմա էլ հազիվ պահելով պատմեց մայրը:

Հետո սկսվում է սիստեմաների, դեղորայքների, տարատեսակ բժշկական պրոցեդուրաների անվերջանալի շարանը, որի ժամանակ նաև հորմոն են նշանակում, որպեսզի երեխան այդ սուր վիճակից դուրս գա: Բայց քսան օր հորմոններ ընդունելուց հետո Սուրիկի մոտ նոր պատուհաս է առաջ գալիս' ենթաստամոքսային գեղձն է խանգարվում: Բժիշկները մի կողմ թողած երիկամային խնդիրը, սկսում են բուժել են ենթաստամոքսը:

Այդուհանդերձ դիալեզը անխուսափելի էր' երեխայի կյանքն էր կախված դրանից ու Ամանորի նախաշեմին այս փոքրիկ ընտանիքն անցկացրել է հիվանդանոցում' դեկտեմբերի 30-ին բժիշկները դրեցին առաջին կատետերը. «Դիալիզը սկսբում տասը օր մեկ, հետո հինգ օր մեկ էին անում, ազոտը այդ ընթացքում տասը նիշով էր բարձրանում, կամաց-կամաց: Իսկ հիմա արդեն օրը մեջ ենք դիալեզ անում, ազոտն էլ նույն ինտենսիվությամբ է բարձրանում: Բորբոքային մասն էլ երբ մաքրվեց, նկարեցին, պարզվեց, որ երիկամների վրա կիստաներ կան' պոլիկիստոզ: Ցավը նրանում է, որ պոլիկիստոզը ժառանգական է, պարզվեց ես ունեմ կիստա երիկամի վրա, բայց ես այդ մասին այսքան տարվա մեջ չեմ էլ իմացել: Բայց որՍուրիկը սուր բորբոքային անգինա տարավ, խորացրեց այդ պրոցեսները ու երեխաս նման խնդրի առաջ կանգնեց»:

Սուրիկին շտապ վիրահատություն է հարկավոր, արտերկրում, քանզի Հայաստանում երիկամի փոխպատվաստում մինչև 14 տարեկան երեխաներին չեն անում: Բժիշկներն էլ հասկանում են, մոր խոսքով, որ երեխան չի կարող չորս-հինգ տարի էլ նույն ինտենսիվությամբ դիալեզի տակ մնալ, քանի որ օրգանիզմի համար դա լավագույն տարբերակը չէ, այլ ժամանակավոր մի միջոց, մինչ հիմնական լուծումը… առավել ևս, երբ խոսքը երեխայի մասին է: Այն էլ ինչ երեխայի' աշխույժ, ակտիվ, հիվանդությունը ժպիտով ընդունած ու մի բան էլ մորը հույս ու ուժ տվող:

Երբ այցելեցինք Սուրիկին, համակարգչով խաղ էր խաղում: Լիաննան ասաց, որ մի ժամ է կանչում է ներքև հաց ուտելու, բայց որդին չէր իջնում, ինչից էլ հասկացավ' նորից խաղով է տարվել: Նույնքան շատ Սուրիկը սիրում է նաև շախմատ խաղալ, դպրոցում իր ամենասիրելի առարկաներից մեկն է: Ու որքան էլ տարօրինակ է, ընդհանրապես ֆուտբոլ չի սիրում: Երբ հարցնում եմ ֆուտբոլի մասին ու լսելով պատասխանը զարմանում, Սուրիկն աչքով է անում ու թաքնվում մոր թիկունքում: Բայց հաջորդ հարցը նրան այդ թաքստոցից արագ վերադարձնում է նախկին դիրքին' երազում է, որ մեծանա ու դատավոր դառնա, որ «խուլիկաններին» պատժի….

Հիմա Լիաննան ու ամուսինը ուղիներ են փնտրում, որ Սուրիկին կարողանան տանել արտերկիր, որտեղ մինչ փոխպատվաստման հերթը հասնի, երեխան դիալեզի տակ նորից կլինի: Լիաննայի խոսքով' ամեն առավոտ արթնանում է, տեսնում Սուրիկի ժպտացող դեմքը, մտածում, որ ամեն ինչ երազի մեջ է տեսել ու իր երեխան առողջ է, բոլոր երեխաների նման մանկությունն է վայելում, վազվզում բակում, հարևանի այգուց ցոգոլ գողանում… բայց մեկ էլ տեսնում է որդու ձեռքը, որի վրա թերևս ամբողջ կյանքում կմնա կոպիտ կարի տեղը, որ կհիշացնի ֆիստուլայի անհաջող մտցնելու փորձի մասին (ֆիստուլան երակն ու զարկերակը միացնում է իրար, որպեսզի անընդհատ կատետեր չփոխեն), տեսնում կրծքավանդակը, որի վրա կատետերներից առողջ տեղ չի մնացել (վերջին ամսում յոթ անգամ կատետեր են փոխել) ու հասկանում' երազ չի: Փրկությունն էլ միայն մարդկանց բարի կամքի դրսևորմամբ կարող է լինել, այլապես չգիտի էլ, թե ինչ կարող է անել.

«Մոտ 25-30 հազար դոլար փող է պետք, որ տանեմ երեխայիս: Գնանք Գերմանիա հանձնվենք, որ որդուս բուժեն, բա ի՞նչ անեմ: Գնալ բուժման ուղղակի անհնար է, ահռելի գումարներ է դա պահանջում, միակ ելքը դա է, բայց որտեղից այդքան գումար…. Օրվա հացի փողով ապրող ընտանիք ենք, աղքատիկ Վարդենիսից, հույսս միայն բարի մարդիկ են ու Աստված»,- հուզված պատմում է նա, իսկ Սուրիկը, տեսնելով, որ մոր աչքերը թաց են, ձեռքն է ուժեղ սեղմում ու թերևս ինձանից ամաչում ու ոչինչ չի ասում: Բայց երևում է, որ իմ հետևից դուռը փակվելուն պես նա մորը սովորականի պես ուժ կտա' «Մամ, մի լացի, ես լավ եմ, լավանալու եմ: Մեծանալու եմ դառնամ դատավոր ու քեզ, քրոջս, պապային տե’ս ոնց պահեմ…. մենակ մի լացի մամ ջա~ն»….