Ժամանակին, ինչպես գիտենք, Հայաստանի իշխանությունները Իրան-Հայաստան գազի խողովակաշարի ծավալը կրկնակի փոքրացրին, որպեսզի իրանական գազատարը չդառնա իրական գազային այլընտրանք: Իհարկե նրանք դա արեցին ոչ սեփական նախաձեռնությամբ, այլ որոշակի կենտրոնների թելադրանքով: Ինչևէ, հիմա հայ-իրանական գազային համագործակցության ձախողումը՝ Մանուկյանը, և ի դեմս նրա օրվա իշխանությունները փորձում են վերագրել նախկին վարչակարգին: Իսկ ի՞նչն է այսօր նրանց խանգարում ուղղել այդ սխալը, վերացնել խոչընդոտները, չէ՞ որ իրանական կողմը պատրաստ է բանակցել առնվազն գազատարի թողունակության մեծացման հարցի շուրջ: Խնդիրը փաստորեն մեր մեջ է: Աշոտ Մանուկյանը նաև վստահեցրել է, որ Հայաստանը Իրանից ուղղակի գազ կգնի նաև, եթե դրա գինն ավելի ցածր լինի ռուսական գազի գնից: Իսկ ի՞նչ գին է առաջարկում Իրանը։ Այս ողջ ընթացքում տարբեր պաշտոնյաների կցկտուր հայտարարություններից միայն կարելի է ենթադրել դրա իրական արժեքը: Հայկական կողմը բազմիցս հայտարարել է, որ գազի սակագնի վերաբերյալ որևէ բանակցություն Իրանի հետ չի վարվել։ Բայց չգիտես ինչու մեր պաշտոնյաները վստահ են՝ ռուսական գազից էժան գազ չկա ու պարզապես չի կարղ լինել։ Եթե չեն բանակցել՝ ի՞նչ հիմքով են նման եզրակացության եկել։ Իրանի հետ կապված փոխվել է միջազգային քաղաքականությունը, և Հայաստանը կարող է մեծ ծավալի գազ և էլեկտրաէներգիա ստանալ Իրանից, որի արդյունքում կարող է իջնել էլեկտրաէներգիայի գինը: Այս հնարավորությունը մենք դիտարկո՞ւմ ենք, թե՞ ոչ։ Իսկ իրականությունն այն է, որ գազը ՀՀ սպառողին հասցնելու համար «Գազպրոմն» ինքն է «փայ մտնում»` դառնալով գնի բարձրացման պատճառ, կամ սահմանին գազի գնի տարբերությունն այնքան է, որ գուցե այս դեպքում «Գազպրոմի» համար բավարար գերշահույթներ չեն ստացվի: