Որպես նախագահ՝ ես մասնակցել եմ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հակամարտությունում միջնորդության ջանքերին։ Այս փորձառությունն ինձ մղում է հանդիսավոր նախազգուշացման՝ արդարությունն ու պատիվն այսօր Ֆրանսիայից պահանջում են անել ամեն հնարավորը՝ հայերին օգնելու համար։ Այս մասին «Օգնենք Հայաստանին» խորագրով հոդվածում ասում է Ֆրանսիայի նախկին նախագահ Ֆրանսուա Օլանդը:
«Մեր երկիրն առանձնահատուկ հարաբերություններ է պահպանում այս խիզախ մարդկանց հետ։ 1915-ի ցեղասպանությունից հետո Ֆրանսիան սփյուռքի երրորդ ընդունող երկիրն էր, և փախստականներն ու նրանց երեխաները հարստացրին ազգային հալոցքը: Մեր երկիրը նաև առաջիններից էր, ով ճանաչեց Թուրքիայի կողմից իրականացված ցեղասպանությունը և ցանկացավ պատժել այստեղ այն անհատներին, ովքեր ժխտեցին դրա գոյությունը։
Վերջապես, երբ Խորհրդային Միության ավարտին Հայաստանն ու Ադրբեջանը անկախություն ձեռք բերեցին, և պատերազմը նրանց բաժանեց Լեռնային Ղարաբաղի վերահսկողության համար, Ֆրանսիան կոչ արվեց Ռուսաստանի և ԱՄՆ-ի ետևից երաշխավորել այն համաձայնագրերը, որոնք վերջ դրեցին հակամարտությանը։ Որպես նախագահ՝ ես ստիպված էի հետևել դրան և փնտրել միջնորդություն լարվածության պահերին, որոնք իրականում երբեք չեն դադարել:
Հայաստանի երկարամյա պաշտպան Ռուսաստանին շրջադարձը միավորում է մի քանի դրդապատճառ։ Առաջինը՝ Պուտինին թույլ տալ չեզոքացնել Էրդողանին, ում դերը մեծ է եղել Ուկրաինա ներխուժման փորձից ի վեր՝ ինչպես Օդեսայի նավահանգստից հացահատիկի տարհանման, այնպես էլ ռազմական տեխնիկայի մատակարարման համար։
Երկրորդը՝ գազի հարցում Ադրբեջանի հետ շահագրգիռ դաշինք կնքելն է։
Երրորդը՝ պատժել Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին՝ հանուն մեր ընդհանուր արժեքների Մոսկվայից ազատվելու և Եվրոպային մերձենալու համար։
Այս ցինիկ պահվածքի արդյունքը սարսափելի է մարդասիրական մակարդակով: Լեռնային Ղարաբաղի 140 000 հայերը հուսահատորեն ստիպված են փախչել իրենց հայրենիքից, և ճնշող մեծամասնությունն արդեն հասել է Հայաստան: Մյուսներին սովամահ են անում, հետապնդում ու սպառնում։ Նրանց տները լքված կամ այրված են, եկեղեցիները՝ ավերված։
Էթնիկ զտումներ են ընթանում։ Նրանցից շատերի կյանքի համար մտավախություն կա, եթե միջազգային հանրությունը արագ չգա՝ ստուգելու նրանց տարածքներում պահելու կամ տարհանելու պայմանները։ Բայց ամենավատն առջևում է, քանի որ հենց Հայաստանը՝ այս այնքան թանկ, բայց այնքան փխրուն երկիրն է, որը կարող է վնասվել իր ամբողջականության մեջ։
Դրան նպաստում է ամեն ինչ։ Ուկրաինայում ձախողված Վլադիմիր Պուտինը մտադիր է իր վրեժը լուծել Կովկասում։ Նա վճռական է՝ ցույց տալու, որ Հայաստանը, առանց իր վերահսկողության, անհետանալու վտանգի տալ է, և որ, հետևաբար, նա պետք է ենթարկվի Ռուսաստանին, որպեսզի պահպանի իր գոյությունը: Էրդողանը, ով չի հրաժարվել իր օսմանյան երազանքից, դրդում է Ադրբեջանին գնալ հնարավորինս հեռուն իր գործողության մեջ։ Նա անձամբ չի՞ եկել այնտեղ՝ հաղթանակը նախագահ Ալիևի հետ տոնելու։
Ինչ վերաբերում է արդեն ռուսական գազից զրկված եվրոպացիներին, ապա նրանք խնայում են Բաքվին, որպեսզի չկորցնեն մատակարարման նոր աղբյուրը։ Ամերիկացիները մնում են։ Նրանք արդեն շատ բան են անում Ուկրաինային օգնելու համար, բայց կարող են համարել, որ Կովկասը շատ հեռու է։ Մի խոսքով, Հայաստանին հերթական անգամ վախկոտ լքում է սպառնում։
Հանձնվելը դաժան անարգանք կլինի Ֆրանսիայի համար, մեղավոր հրաժարում Եվրոպայի համար և մեծ զիջում Մոսկվային Միացյալ Նահանգների համար: Ուստի ժամանակն է ուժով և համոզմունքով հայտարարել, որ Հայաստանի սահմանները սուրբ են, և որ դրանք պետք է երաշխավորվեն։
Իր պատմության և արժեքների պատճառով Ֆրանսիան պետք է կանգնի առաջին գծում»,-ասում է Ֆրանսիայի նախկին նախագահ Ֆրանսուա Օլանդը:
