Lragir.am. News.am-ի այս լուսանկարը, որ մայիսի 9-ի հաղթանակի օրվա միջոցառումներից է, բավական խորհրդանշական է, կարելի է ասել' կրկնակի խորհրդանշական: Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի եւ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի բարձր տրամադրություն արտահայտող դեմքերի ֆոնին, ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանի բավական մռայլ կամ մտահոգ դեմքը: Իհարկե, դժվար է ասել, թե հետագա ակնթարթներում ինչ տրանսֆորմացիաների են ենթարկվել այդ գործիչների դեմքերը: Սակայն ակնթարթի այդ կոնտրաստը կարծես թե հավասարազոր լինի հաղթանակի ու պարտության կոնտրաստին, եւ այս առումով իհարկե պատկերը խորհրդանշական է հաղթանակի տոնի ֆոնին:
Խորհրդանշականության մյուս պահը նոր կառավարության կազմավորման համատեքստում է: Տիգրան Սարգսյանն ու Սեյրան Օհանյանը նոր կառավարության երեւի թե ամենահաստատուն անդամներից են, քանի որ նրանք նշանակվեցին հենց առաջինը եւ կարծես թե առանց ըստ էության քննարկումների: Փոխարենը, Հովիկ Աբրահամյանը չհայտնվեց կառավարությունում, այն դեպքում, երբ կառավարությունը նրա համար եղել եւ մնում է իշխանական համակարգի ամենահարազատ տեղը: Բանն այն է, որ Աբրահամյանն իր տեսակով ու բնույթով «տնտեսվար» է եւ նրա համար կարեւորը սահմանադրական ռանգերը չեն, այլ գործի բնույթը: Իսկ այդ տեսանկյունից, նրան ավելի հոգեհարազատ է կառավարության գործը, որտեղ անմիջականորեն շրջանառվում են ֆինանսա-տնտեսական ռեսուրսները:
Հովիկ Աբրահամյանն ինքն է հայտարարել, որ քաղաքականության մեջ խելքն իրեն այդքան էլ պետք չէ, խելքը պետք է եղել բիզնեսում: Իսկ բիզնեսում խելքն, ինչպես հայտնի է, փող ստեղծելու համար է, ինչն էլ հետո նա բնականաբար դարձրել է քաղաքականության մեջ խելքի ինպլանտը: Երբ Աբրահամյանը զրկվեց ֆինանսա-տնտեսական ռեսուրսներին անմիջական մերձությունից, նրա քաղաքական կշիռը սկսեց էապես եւ արագորեն նվազել:
Ահա այդ իմաստով էլ խորհրդանշական է Տիգրան Սարգսյանի բարձր տրամադրությունն ու Հովիկ Աբրահամյանի մտահոգ դեմքը:
Խոշոր հաշվով, այդ դեմքերն ու դրանք ճիշտ տեղում, ճիշտ տոնին եւ ճիշտ ժամանակին պատկերած լուսանկարը հանդիսանում են հայաստանյան ներիշխանական համակարգի խտացված տարբերակը: Համակարգն ավելի ու ավելի է մոտենում հաղթանակի ու պարտության այդ ներքին ծայրահեղություններին: Ընդ որում, մոտենում է ակամայից, մոտենում է ժամանակի թելադրանքով, պարտադրանքով, ու չի կարող չմոտենալ:
Համակարգն իհարկե երկար ժամանակ փորձում է կոմպրոմիս գտնել իր երկու ծայրահեղությունների միջեւ, առաջիկա ժամանակահատվածում հնարավորինս երկար գոյատեւելով միքս տարբերակով: Բայց համակարգն ինքն ամենից լավ է պատկերացնում, որ համաշխարհային միտումները միքսի տարբերակը բացառում են ոչ միայն երկարաժամկետ, այլ նաեւ կարճաժամկետ տարբերակով: Թեեւ իհարկե դա ամենեւին չի նշանակում, որ ծայրահեղությունների հանգուցալուծումը տեղի է ունենալու ժամանակի շնորհիվ, եւ ռոտացիան արդեն կանխորոշված է, ու մնում է սպասել ժամանակին:
Ժամանակի մեջ կանխորոշված է միայն խոշոր կոլապս ու կոլեկտիվ տապալումը՝ «ընկերովի մահը հարսանիք» է հայկական տարբերակով, եթե չի լինում պատմական առաքելությունը որպես «մեղքերի թողության» բացառիկ հնարավորություն ընձեռված լինելու գիտակցումը, այլ դրա փոխարեն կյանքն ընկալվում է ընդամենը «Ով է ուզում դառնալ միլիոնատեր» խաղի երջանկության բանաձեւի խորությամբ:
