ԳԱԼԱ-ն զրուցել է լրագրող-հրապարակախոս Համլետ Մոսինյանի հետ: Հարցազրույցը ներկայացնում ենք ստորեւ:

-Պարոն Մոսինյան, որքանո՞վ է ընդունելի, որ հանրությունը չգիտի, թե ուր է իր երկրի նախագահը և երբ կվերադառնա:

-Իմ կարծիքով մեր ներկայիս պայմաններում դա շատ նորմալ է. Հայաստանի բնակիչը ինչո՞ւ պիտի իմանա, թե ուր է գնացել Սերժ Սարգսյանը, մենք հո Եվրոպա չենք, հո Ամերիկա չենք, որ նախագահի աշխատակազմը մեզ տեղյակ պահի և՛ էն իմաստով, որ մենք իմանանք, թե երկրի փողերն ինչպես են ծախսվում, և՛ էն իմաստով, որ հանգիստ լինենք, օրինակ, որ նախագահը բուժվում է կամ առողջության խնդիր չունի, ամեն ինչ նորմալ է, հանգիստ եղեք, ժողովուրդ:

Դա զարգացած երկրներում է լինում, որ ժողովուրդը հանգիստ լինի, որ իր նախագահի կյանքն ապահով է, հանգստանում է և այլն, մենք ասիական հետամնաց կարգերով երկիր ենք:

-Երիտասարդության այս ակտիվ քննարկումների մասին ի՞նչ կասեք, որ սոցցանցերում արդեն քանի օր է, ֆեյսբուքում օգտատերերը արդեն հումորային գրառումներ են անում նախագահի բացակայության մասին:

-Անկախ քննարկման մակարդակից (դե ես միշտ դժգոհ եմ մեր երիտասարդության լեզվական գրագիտությունից), անկախ այդ բոլոր բաներից՝ ինձ իհարկե ուրախացնում է, որ մեր երիտասարդությունը քաղաքական զարթոնք է ապրում, դա շատ լավ է, որովհետև ընտրություններից հետո մի պահ լճացում եղավ Հայաստանում, դա պիտի իշխանությանը զգոն պահի և իշխանությանը ցույց տա, որ ժողովրդի հսկողության տակ է:

Պարզվում է, որ բոլոր ժամանակներում էլ երիտասարդները, անկախ նրանից՝ Եվրոպայում են, Հայաստանում, թե Ռուսաստանում, երիտասարդությունը մնում է երիտասարդություն, և դա շատ ոգևորիչ է: Անկախ նրանից, թե ոնց կքննարկեն՝ սխալներով, թե ինչ, հենց քննարկումն ինքը լավ երևույթ և ցույց է տալիս, որ մենք տեխնիկայի հետ համաչափ գնում ենք:

Իշխանությունները, եթե հարգեն իմ տարիքը ու լսեն խորհուրդս, իրենք էլ կզբաղվեն քննարկումներով, օրինակ, հիշում եմ՝ մի ժամանակ Սերժ Սարգսյանը մի թերթի անուն տվեց ու ասեց, որ այդ թերթն առհասարակ չի կարդում, ինչ է թե իրեն քննադատում են, իսկ նման մոտեցումը սխալ է:

Արդեն ստաժավոր լճացած քաղաքական գործիչներ կան, լճացած՝ անկախ տարիքից, հիմա որ հարցնես, կասեն՝ ես չեմ էլ հետևում, չեմ տեսել, տեղյակ չեմ. ավելի վատ, որ տեղյակ չես, բայց համոզված եմ, որ լավ էլ հետևում են, բայց էն մակարդակը չեն, որ էնպիսի բան գրեն, որ ուղղություն տան երիտասարդներին, իրենք էլ իրենց ասելիքն ասեն, բայց ասելիք չունեն, համ ասելիք չունեն, համ շնորհք չունեն, դրա համար էլ չեն մասնակցում, մնում է

երիտասարդությանը, և լավ կլինի, որ երիտասարդությունը բոլոր հարցերում նման ակտիվություն ցուցաբերի:

-Սոցիալական նման պայմաններում և նման կենսամակարդակի դեպքում որքանո՞վ է արդարացված նախագահի հանգստի մեկնելը այսքան երկար ժամանակով, այն էլ բնակչությունից գանձված հարկերի հաշվին:

-Նախագահների ինստիտուտն ընդհանրապես բոլոր երկրներում էլ ծախսատար է և զարգացած, և հետամնաց երկրներում նախագահի համար պետք են ծախսեր, դա նորմալ է, բայց երբ մենք իմանանք, որ նախագահը մեկնել է X երկիր բուժում է իր ինչ-որ օրգանը, մենք համոզվում ենք, որ Հայաստանում այդ պայմանը չկա, մենք չենք դժգոհի, կասենք՝ բա նախագահը ծանր աշխատանք է տարել, բա պետք է բուժվի, որ լրիվ ապաքինված աշխատի, բայց եթե չգիտենք՝ նա ինչի է գնացել, ինչ մի ամոթ բան է, որ ասեն՝ նրա ինչ-որ օրգան հիվանդ է, բուժման կարիք ունի, գնացել է. երբեք էլ ֆեյսբուքում քննարկումներ չէին լինի այդ թեմայով, անգամ ծախսը չէին քննարկի:

Իսկ ծախսերը պետք է բյուջեից գանձվի, դե հիմա ընտրել ենք, չենք ընտրել, ամեն դեպքում նախագահն է:

-Արդյոք դա չի՞ խոսում այն մասին, որ մեր երկրում հասարակայնության հետ կապերի համակարգը չի զարգանում, ըստ Ձեզ՝ ո՞րն է պատճառը:

-Իսկ մեր մոտ ի՞նչն է զարգացել, որ նախագահի խոսնակի կամ առհասարակ խոսնակի համակարգը զարգանար, դա կախված է մեր երկրի ընդհանուր քաղաքական մշակույթի մակարդակից, եթե մեր երկրի քաղաքական մշակույթը ցածր է, և խոսնակը, և օգնականը նույն շարքում են դասվում. վարորդը կարող է լինել նախարարից հզոր, խոսնակը կարող է լինել ցածր պաշտոնի աշխատակից և ինքնուրույն իրավունք չունի որևէ մեկնաբանություն թողնել, իրավունք չունի որևէ բան հայտարարել: Ախր ամեն ինչով ուզում ենք Եվրոպային ու Ամերիկային հետևենք, բայց անգամ ամենահասարակ բաներում չենք կարող հետևել, չեն ուզում էլի, ձեռք չի տալիս, ես չգիտեմ՝ ինչ սկզբունքով ընդունվեց նախագահի խոսնակը, գուցե ինքը լավ լրագրող է, գուցե շատ համեստ, պարկեշտ մարդ է, բայց փոփոխություն չզգացվեց նախագահի աշխատակազմում, որ փոխվել է նրա խոսնակը, ոչ մի փոփոխություն չզգացվեց, օրինակ Ռուսաստանում էնպիսի մարդիկ են նշանակվում նման պաշտոնում, որ գրեթե քաղաքականություն են որոշում. ոչ միայն խոսնակ են, այլև քաղաքականություն որոշող են, ինքնուրույն խոսնակ են, մերոնք չէ:

-Ըստ Ձեզ՝ ինչո՞ւ նախագահը արձակուրդի մեկնեց այն ժամանակ, երբ բողոքի ալիք բարձրացավ՝ տրանսպորտի թանկացման դեմ:

Անկախ նրանից, թե ես Սերժ Սարգսյանին երբևէ ձայն տվել եմ, թե ոչ, ես նրան համարում եմ շատ փորձված քաղաքական գործիչ, և շատ հնարավոր է, որ նա միտումնավոր գնացել է, որ հետո վերադառնա ու ասի՝ Տարոն, սիրուն չի, և դրանով էլ հարցը լուծի, երիտասարդությունն էլ ասի՝ նախագահը հարցը լուծեց, գուցե էդպիսի քայլ է նախատեսված:

Ես այն կարծիքին եմ, որ տրանսպորտի, փոխադրամիջոցի գինը բարձրացնելը ուղղակի շեղող քայլ էր այլ հարցերից, և դա շատ լավ ստացվեց. բողոքից երկու շաբաթ առաջ նույն բողոքողները պահանջում էին վարչապետի հրաժարականը օֆշորի ու գազի գնի

թանկացման հետ կապված, բողոքի ալիքը շեղեցին դեպի Երևանի քաղաքապետարան, մոռացվեց գազի թանկացումը, և հիմա ոչ թե վարչապետից են հրաժարական պահանջում, այլ պահանջում են Երևանի քաղաքապետարանի տրանսպորտի վարչության պետի հրաժարականը, պատկերացնո՞ւմ եք՝ ինչ հզոր ու խելացի քայլ արեց իշխանությունը:

Նրանք դիտմամբ մեծ չափով չթանկացրին, որ ժողովուրդը զայրանա, դուրս գա փողոց, մոռանա գազի գնի թանկացումն ու օֆշորային սկանդալը:

-Պարոն Մոսինյան, քանի որ այսօր երիտասարդության միջազգային օրն է, ի՞նչ կասեք երիտասարդության և քաղաքացիական հասարակության մասին, եթե համեմատեք այլ երկրների հետ:

-Ես սկզբունքորեն միշտ համեմատում եմ հարևան երկրների հետ, ի վերջո, ինչքան էլ ձգտենք նայենք դեպի Եվրոպա, մենք Եվրոպա չենք, եթե համեմատում ենք հարևան երկրների հետ, իհարկե առաջադեմ երիտասարդություն ունենք և ակտիվ ու առաջատար լրատվամիջոցներ, և եթե մեր երկրում որևէ բան կայացել է, կայացել է մամուլի միջոցով, իհարկե տպագիր մամուլը, չհաշված եզակի այլ լրատվամիջոցներ:

Սեդա Ղուկասյան