«Միավորված աշխատանքային կուսակցության» նախագահ, ԱԺ «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Գուրգեն Արսենյանը կարծում է, որ մեր երկիրը իր հետագա ուղին պետք է կառուցի սլավոնական համակարգի հետ: ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը, ըստ Արսենյանի, Հայաստան էր եկել Ռուսաստանի պետական շահերը սպասարկելու, ինչը տեղի է ունենում պետական փոխայցելությունների դեպքում. որքանո՞վ մեր կողմը պաշտպանեց մեր շահը՝ցույց կտա ժամանակը: Իսկ մերօրյա արտագաղթը իր ծավալներով ԲՀԿ պատգամավորը համեմատում է 1603թ. թուրք-պարսկական պատերազմի և 1915թ. Եղեռնի ընթացքում հայաթափության հետ: Tert.am-ը այս և այլ հարցերի շուրջ զրուցել է պատգամավորի հետ:

- Ձեր խմբակցության պատգամավորներն այն փոքրաթիվ պատգամավորների թվում էին, ովքեր պատասխանել են ՀՔԱ Վանաձորի գրասենյակի՝ ՄՄ-ին, թե ԵՄ-ին նախապատվություն տալու վերաբերյալ հարցմանը, և այս հարցում կարծես թե տիրում է բազմակարծություն: Կոնկրետ Ձե՛ր տեսակետը, ով նախկինում գործարար էր և շատ լավ հասկանում է տնտեսության խնդիրները:

-Նույնպես ստացել եմ այդ հարցումը, թե որն է իմ դիրքորոշումը, սակայն չեմ պատասխանել մի պարզ պատճառով, որ հուլիսի 17-ին ես ռադիոյով 40 րոպեանոց ելույթում իմ դիրքորումը շարադրել եմ՝ իմ կողմից ընդունելի փաստարկներով, թե ինչո՞ւ եմ գտնում, որ մեր երկիրը իր հետագա ուղին պետք է կառուցի սլավոնական համակարգի հետ:

-Այն ավելի շատ կոչվում է եվրասիական:

- Կոչվում է եվրասիական, սակայն դրա կրող միջուկը սլավոնական էթնոսն է:

-Սլավոնական՝ որպես քաղաքակրթակա՞ն, թե՞ տնտեսական-քաղաքական:

-Բոլոր երեք բաղադրիչները հաշվի առնելով, հաշվի առելով այն անցյալը, որ ունեցել ենք, այն պատմական ժառանգությունը, որը ունենք, այն քաղաքակրթական ժառանգությունը, որը ունենք, այն սերունդը, որը հիմա կա և այն միջավայրը, որի մեջ որ ապրել ենք հազար տարի: Վերլուծելով այդ միջավայրի փոփոխություններից հետո տեղի ունեցող երևույթները՝ եկել եմ այն համոզման, որ մենք այդտեղ պետք է լինենք:

-Կարծում ե՞ք, որ հայ հասարակությունը ռուսամետ է:

-Երեք սերունդ հայ հասարակությունն ապրել է մի պետության մեջ, որը կոչվում էր Խորհրդային միություն, որի տիտղոսային ազգն էր Ռուսաստանը: Եվ այդ երեք սերնդի կյանքում եղել են լավ բաներ, վատ բաներ, հետաքրքիր բաներ, տխուր ու հաճելի բաներ: Իմ կարծիքով՝ դա որոշակի խորը ազդեցություն ունի հայ հասարակության տրամադրության վրա:

-Վրաստանը նախաստորագրեց Ասոցացման համաձայնագիրը, և հնարավոր է, որ դրա արդյունքում ստեղծվի մի վիճակ, երբ հայ-վրացական սահմանը դառնա ԵՄ-ՄՄ սահման՝ այստեղից բխող բոլոր հետևանքներով: Նկատի ունենանք, որ Վրաստանը մեզ համար հաղորդակցության միակ բաց տարածքն է:

-Ի՞նչ լրացուցիչ բարդություն է, ո՞վ է նման ապատեղեկատվություն տարածում: Բերեմ մեկ օրինակ՝ Անգլիան ունի 5 մաքսային ռեժիմ, մենք ունենք մաքսային կառույց, որի ֆունկցիաների մեջ է մտնելու մաքսային ռեժիմների ապահովումը, դա տեխնիկական հարց է, գլոբալ աշխարհաքաղաքական հարց չէ: Մարդիկ փորձում են դարձնել աշխարհաքաղաքական հենց այդ պարամետրով: Աշխարհաքաղաքական հարցը անվտանգության համակարգն է, իսկ անվտանգության համակարգի տեսանկյունից՝ մենք այլընտրանք չունենք: Պետք չէ խառնել թացը չորի հետ, ու երևույթները մանիպուլյացիայի ենթարկել՝ ստանալու համար ցանկալի արդյունք:

- «ՀայՌուսգազարդ»-ի 20%-ը Ռուսաստանին հանձնելու վերաբերյալ Ձեր կարծիքը:Ի՞նչ կասեք նաև ՌԴ նախագահի պետական այցի մասին:

- Վ. Պուտինը պետական այցով էր եկել Հայաստան, դրա շրջանակներում սովորաբար կա միջոցառում, որը կոչվում է փաստաթղթերի կամ համաձայնագրերի ստորագրում: Այսինքն՝ ցանկացած պետական այցի շրջանակում սպասարկվում են երկու երկրների պետական շահերը: Հարցադրումը հետևյալն է, թե մենք մեր մասով որքանո՞վ ենք կարողանում ապահովել կամ սպասարկել ՀՀ պետական շահերը: Պուտինը չէր եկել Հայաստանի պետական շահերը սպասարկելու, նա եկել էր Ռուսաստանի շահը պաշտպանելու: Մեր կողմը, որը մասնակցում էր այդ հանդիպմանը, պետք է զբաղվի իր պետական շահերի սպասարկումով, ինչքանո՞վ է հաջողվում, այլ խնդիր է: Դրա արդյունքները մենք կտեսնենք ավելի ուշ, որից հետո կկարողանանք ասել, թե արդյո՞ք կարողացանք պաշտպանել Հայաստանի տնտեսական ու քաղաքական շահերը:

-Հաղորդվեց, որ հաջորդ տարվա մեջ Դոնորների համաժողով է նախատեսվում, որի ժամանակ ապահովվելու է ՀԲ-ի մասնակցությամբ նաև Հայաստան գումարներ բերելու հարցը՝ ծրագրերի իրականացման համար: Եվ եթե չեմ սխալվում, «կուլիսներում» ժամանակին խոսվում էր, որ ԵՄ-ն Հայաստանին խոստացել էր Դոնորների համաժողով, բայց «քցեց»:

-Չեմ ցանկանա նմանատիպ հարցադրումը մեկնաբանել, որովհետև դրա հետ համաձայն չեմ: Ինչու, որովհետև միշտ կողմնակից եմ եղել, որ մեր գործողությունները ուղղենք մե՛ր տնտեսության, մե՛ր հասարակության զարգացմանը: Դոնորների համաժողովը, եթե թարգմանեմ հայերեն, բարեգործական համերգի նման մի բան է. երբ հավաքվում են, ասում են՝ այս երիտասարդը, այս երեխան որբ է, ով ինչ կարող է տա, տեսնենք՝ ոնց ենք պահելու իրեն: Ես դեմ եմ իմ երկրի նկատմամբ նման վերաբերմունքին: Դա նշանակում է, որ մեր պետական իշխանավորները խոստովանում են իրենց վարչարարական անճարակության մասին, որ իրենք չեն կարողանում ապահովել երկրի ներսում հանրային բարիք ստեղծելու համար անհրաժեշտ մթնոլորտը: Դրա համար, որևէ մեկը «քցեց», «խաբեց» և այլ նմանատիպ վարկածները ինձ համար նման են ռուսերեն մի հայտնի ասացվածքի՝ «этот разговор в пользу бедных»: Ես կարծում եմ, որ եթե Հայաստան երկրի հույսը դրված է այդ համաժողովի վրա, ուրեմն լավ չի մեր վիճակը՝ ոչ ժողովրդի, պետության, ոչ էլ հասարակության, եթե հասել ենք նրան, որ մեր հույսը պետք է լինի այլ երկրների քաղաքացիների հարկերից գոյացած գումարների նվիրատվությանը Հայաստանին: Աշխատել ու բարիք է պետք ստեղծել Հայաստանում, դեմքով շուռ գալ ՀՀ քաղաքացուն ու ապահովել ՀՀ քաղաքացու համար նորմալ գործունեության պայմաններ:

-Վարչապետը ՄՄ-ին անդամակցելու պատճառների մասով մի նոր բան ասեց, որ շատ դժվար է մրցակցությանը դիմանալ. աա ուղղակի դու՞րս թռավ վարչապետի բերանից: Ի դեպ Բագրատյանն էլ այս կապակցությամբ ասաց՝ ուրեմն կամ հանձնվենք ԱՄՆ-ին, կամ պատերազմ հայտարարենք:

-Ամեն մի մարդու կողմից նաև՝պետական պաշտոնյայի կողմից, նաև՝ քաղաքական գործչի կողմից արտահայտված տեսակետերը արտացոլում են իր մտածելակերպը: Դա իր մտածելակերպի արտացոլումն է: Եթե այդ մարդը այդպես է մտածում, ուրեմն արդեն ասելու բան չունենք, որովհետև եթե նմանատիպ մտածելակերպ ունեցող մարդիկ պետք է զբաղվեն ՀՀ տնտեսության կառավարմամբ, ուրեմն Հայաստանի մրցունակությունը իսկապես բավական վտանգված է:

- Տարիներ շարունակ ընդդիմությունն ասում է, որ վարչապետը լավ չի աշխատում, Բագրատյանն անգամ ասում էր, որ կոշիկը ավելի լավ կաշխատեր, ըստ Ձեզ՝ ինչու՞ է նա տարիներ շարունակ մնում Կառավարության ղեկին: ՀՀ բարձրագույն իշխանությունը գիտակցված ինքնասպանությո՞ւն է գործում:

-Ամեն մի գործունեություն ունի որոշակի նպատակ, պետք է հասկանանք՝ նպատակը ո՞րն է: Երեկ ԱԺ ամբիոնից ելույթ ունենալուց ՀՀԿ-ական պատգամավորներից մեկը ասաց՝«ե՞րբ ենք մենք սուտ խոսացել որ»: Այսինքն՝ մենք միշտ ճիշտ ենք ասել: Դե եթե դուք միշտ ճիշտն եք ասել, ուրեմն ուզում եմ Ձեզ հիշեցնել ևս մի արտահայտություն, որ հնչել է Ձեր նշած պետական գործիչի բերանից՝ «թողնենք մնան, որ հեղափոխությո՞ւն անեն»: Դա ասաց ի պատասխան հարցի, թե ինչո՞ւ եք խթանում արտագաղթը:

Քանի որ հանրապետականները երբեք սուտ չեն խոսում, ուրեմն իրենց գործունեության նպատակն է Հայաստանը հայաթափ անել, որ հեղափոխություն չլինի, որ իրենք էլ միշտ լինեն իշխանություն: Սա է իրենց գործունեության նպատակը, եթե դիտարկում ենք իրենց ասածների ու արածների լույսի ներքո: Ուրիշ եզրակացության չենք կարող գալ, և դա տեսնում ենք:

Ամբողջ հարցը այն է, թե ուր մնաց ՀՀ քաղաքացին այս ողջ պատմության մեջ, որովհետև ՀՀ վարչապետ, ՀՀ իշխանություններ և այս ամենի ինչի մեջ բացակայում է ՀՀ քաղաքացին: Այսինքն՝ իրենց գործունեությունը բերել է նրան, որ Հայաստանի քաղաքացին՝ իշխանության կրողը ասում է՝ հաջողություն ձեզ, ես գնում եմ իմ կյանքը դասավորելու այլ երկրում, այլ միջավայրում:

Այս հարցը այսօր կանգնած է մեր հասարակության առջև, բոլորը այդ մասին խոսում են, ասում են, որ երկրում մի բան այն չէ, որ մարդիկ սրընթաց տեմպով լքում են հայրենիքը: Դրա մասին խոսում են հիմա, սակայն 2003-ին, երբ առաջին ելույթն եմ ունեցել ԱԺ ամբիոնում որպես ՄԱԿ խմբակցության ղեկավար, խոսել եմ ժողովրդագրական վիճակի մասին: Ես ահազանգ եմ հնչեցրել 10 տարի առաջ, որ մենք պրոբլեմ ենք ունենալու, եթե մեր գործունեությունը չեղավ շահավետ մեր քաղաքացիների համար, քաղաքացիները թողնելու են՝ գնան: Անցավ տասը տարի, և այդ խնդիրը չոքել է արդեն մեր երկրի դռանը:

-Այստեղ ինչ-որ աշխարհաքաղաքական հետք ու դավադրություն տեսնո՞ւմ եք։

-Ո՞ւմ համար, Հայաստանը դատարկել որպես տարածք որևէ այլ էթնոսի՞ համար…Հայ ժողովրդի պատմության մեջ երկու դեպք կարող եմ նշել, որ Հայաստանը հայաթափվել է: Դեպք առաջին. 1603թ. թուրք-պարսկական պատերազմի ժամանակ, երբ Շահ Աբասը իրականացրեց այսպես կոչված «վառած տարածքի քաղաքականությունը» և զորքի առաջխաղացման ժամանակ հայտարարեց, որ թուրքական զորքին ոչինչ չթողնվի, որ ոչ մի հնարավորություն չունենա, ո՛չ սնվելու, ո՛չ պարեն ձեռք բերելու: 450 հազ. հայ տեղահանվեց և քշվեց Պարսկաստան, հայտնի պատմությունը կա՝ հետևը սուր, առաջը՝ ջուր:

Երկրորդ դեպքը եղել է 1914-1915թթ., երբ մեր բնիկ ժողովուրդն այդ տարածքում վերացավ:Երրորդ դեպքը, երբ 1 մլն.-ից ավել մարդ է գնացել, եղել է վերջին 15 տարիների ընթացքում:

Այն երկուսի դեպքում կային ոսոխներ, մենք հանդիսանում էինք օբյեկտ՝ սուբյեկտների պայքարի հետևանքով, հիմա ինչի՞ համար ենք հայտնվել այս վիճակում՝ ոչ տրամաբանական, կառավարչական, ողջամիտ բացատրություն չեմ կարող գտնել: