Հայաստանի օդը խոսում է միասնության, ազգային համաձայնության, բոլոր ուժերը մեկտեղելու մասին

14:00 - 2.Նոյեմբեր.2016

Մի քանի օր առաջ Հայաստանի հանրային ռադիոյի «Ստատուս Քվո» հաղորդման հյուրն էր քաղաքագետ, ԵՊՀ Քաղաքագիտության պատմության և տեսության ամբիոնի դասախոս Խաչիկ Գալստյանը, ով հաղորդավար, քաղաքագետ և փորձագետ Գևորգ Մելիքյանի հետ քննարկեց մի շարք ներքաղաքական արդի խնդիրներ: Խաչիկ Գալստյանը զրույցի ընթացքում նշեց, որ ինքն իր համախոհների հետ նախաձեռնել է վերկուսակցական շարժում, որին ի պատասխան Գևորգ Մելիքյանը ասաց, որ քանի որ ինքը վստահ է, որ ռադիոլսողներին էլ է այդ հարցը հուզում, ապա նա կցանկանա խոսել Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձի մասին ու հարցրեց, թե արդյո՞ք հնարավոր է, որ ինչ որ ասում է Խաչիկ Գալստյանը, այդ ամեն ինչը կապվի ի վերջո Գագիկ Ծառուկյանի հետ կամ դրա նպատա՞կն է Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձը, թե՞ դա կարող է լինել անկախ մի գործընթաց, որը այսպես ասած «պատվերով» չի իջեցված:

Այդ հարցին Խաչիկ Գալստյանը պատասխանեց.«Առնվազն 25 տարվա փորձն է նորից վկայում. մեր երկրում բոլոր կեղծ կառույցները ունենում են շատ կարճ կյանք՝ սկսած կեղծ ընդդիմությունից վերջացրած կեղծ առաջնորդներով, կեղծ օրակարգերով և այլն:

Եթե խոսում ենք մեր շարժման մասին՝ մեզ համար, մեր սերնդի համար, մեր համախոհների համար սա ինքնաբուխ մղում է: Ձեզ ասեմ ավելին, այս ընթացքում մենք տարբեր կետերից, հայության տարբեր հատվածներից լսում ենք նման արձագանքներ: Կարծես' Հայաստանի օդը խոսում է միասնության, ազգային համաձայնության, բոլոր ուժերը մեկտեղելու մասին: Ընդամենն օրեր առաջ հնչեց գլոբալ հայերի նամակը: Իհարկե, այդ գլոբալ հայերի ձևակերպումը ականջիս խորթ է, բայց իմաստային առումով, բովանդակային առումով, լրիվ համահունչ է այն տեսլականին, որը մենք ենք պատկերացնում՝ որ Հայաստանում, հենց այստեղ սկսենք այդպիսի վերկուսակցական շարժում, որտեղ նորից մենք կորոշենք, թե 25, 30, 40 տարի հետո մենք ինչպիսի երկիր ենք ունենալու: Ինչ վերաբերում է Գագիկ Ծառուկյանին, ես ճակատագրի բերումով բախտ եմ ունեցել մոտիկից շփվելու Գագիկ Ծառուկյան անհատի և քաղաքական գործչի հետ՝ կյանքիս որոշակի հատվածը շատ անմիջական և աշխատանքային:

պարտականություններ եմ իրականացրել: Գագիկ Ծառուկյան անհատը այսօր ներկա հայաստանյան քաղաքական իրականությունում որոշակի շերտերի կողմից պահանջված է և 2015թ փետրվարի 12-ի իրադարձությունները ու դրանից հետո տեղի ունեցած քաղաքական գործընթացները ցույց տվեցին, որ կա որոշակի վակուում, պահանջարկ, ժողովրդի որոշակի հատված, ով Գագիկ Ծառուկյանին ընկալում է որպես քաղաքական լիդեր և ում հետևից պատրաստ է գնալ: Սա իրողություն է, որի հետ բոլորը պետք է հաշվի նստեն: Իսկ կվերադառնա, թե չի վերադառնա՝ դա Գագիկ Ծառուկյանի որոշման հարցն է»:

Իսկ Գևորգ Մելիքյանի այն հարցին, թե չի՞ կարծում արդյոք Խաչիկ Գալստյանը, որ որոշակի հակասություն կա այն իրողության մեջ, որ մարդիկ ուզում են նոր դեմքեր տեսնել, սակայն կրիկին առնչվում են հին դեմքերին, քաղաքագետը պատասխանեց. «Ճիշտ եք, դրա համար ես կողմնակից եմ այսպես ասած շարունակական և սահուն սերնդափոխությանը: Մարդիկ, ովքեր քաղաքական դաշտում են, ունեն ուժ, ավյուն, ունեն անելիք, բնականաբար կարող են իրենց մեծ դերակատարումն ունենալ, իրենց խարիզման, ռեսուրսները, հնարավորությունններն օգտագործել, որպեսզի իրապես քաղաքական դաշտը մաքրվի, իրապես հնարավորություն ընձեռվի նոր սերնդին ինքնադրսևորվելու համար: Դրանից հետո էլ կարող են այդ մեծ անհատները հեռանալ»:

Այդ դիտարկմանն ի պատասխան հարցազրույցավարը հարցրեց, թե իրեն սա մի փոքր չի՞ հիշեցնում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի խոսքերը 2008-ին՝ մինչև ընտրության օրերը, երբ նա ասում էր, որ եկել է ավգյան ախոռները մաքրելու, սակայն հետո պարզվեց, որ նա ուներ իր հավակնությունները: Այս հարցին Խաչիկ Գալստյանը պատասխանեց հետևյալ կերպ.«Ուղղակի Լևոն Տեր-Պետրոսյանի պարագայում այդ ավգյան ախոռների մաքրման օպերացիան ուղեկցվում էր չարության, ատելության, ագրեսիայի մեծ չափաբաժնով, ինչը, բնականաբար կործանարար հետևանք կարող է ունենալ:

Ինձ համար հայ ազգն արարիչ, «ար» արմատը պարունակող, ստեղծագործող ազգ է: Այդ պոտենցիալը մեր մեջ է: Այս տարիների ընթացքում քաղաքական դաշտը, մշակույթը, դիսկուրսի աստիճանն իջեցրինք այն մակարդակի, որից բոլորս այսօր տրտնջում ենք: Իշխանությունից սկսած մինչև հասարակ բանվոր՝ բոլորը տրտնջում են քաղաքական մթնոլորտից, գաղջ մթնոլորտից: Եվ դրա արդյունքը դառնում է աբսենտեիզմը, օտարումը, ամայացումը, արտագաղթը:

Մենք էլ ենք հասկանում, որ այնուամենայնիվ դաշտը պետք է փորձենք ուղղորդել ավելի ստեղծագործական, առողջ, առանց անձնական վիրավորանքների: Ոչ ոք իրավունք չունի, հատկապես քաղաքական դաշտում, անձնական վիրավորանքի հարթությամբ քաղաքական քննարկումներ ծավալել, և բովանդակության, ասելիքի բացակայությունը յուրաքանչյուր քննարկում փոխադրում է շրիշակից ավելի ցածր մակարդակի: Եթե չկա բովանդակություն, գործի են դրվում անձնական վիրավորանքները»: