Կյանքը հայրենիքին նվիրաբերած հերոսների շարքը համալրվեց եւս մեկով: Կամո Ղամբարյանը ծնվել է 2001 թվականի սեպտեմբերի 29-ին, Վանաձոր քաղաքում:
Կամոն աչքի էր ընկնում իր համեստությամբ և զսպվածությամբ: Մեծ սեր ուներ սպորտի հանդեպ, ուսմանը զուգահեռ մեծ սիրով զբաղվում էր «Հանդբոլ» սպորտաձևով, որում ունեցել է բազում հաջողություններ: Այս մասին ԼՈՒՐԵՐ.com-ի հետ զրույցում ասաց զոհված հերոս Կամոյի քույրը՝ Էմմա Ղամբարյանը:
Կամոն շատ հանգիստ, լուռ ու խոհեմ անձնավորությունն էր: Սիրում էր երբեմն լինել մենակ և իր մտքերն ու ապրումները ինքն իր հետ կարգավորեր. «Եղբայրս ընկերության մեջ նվիրված էր: Չէր սիրում խաբեությունը, սուտը, սկսած գործը մինչև ավարտին չհասցներ, չէր հանգստանա: Շատ կոկիկ էր, մաքրասեր, ամեն հարց պետք է ամենայն ճշտությամբ լուծեր»,- պատմում է Էմման:
Կամոն դպրոցը ավարտելուն պես 2016 թվականին ընդունվում է Վանաձորի Կառլեն Ղարաքեշիշյանի անվան թիվ մեկ արհեստագործական պետական ուսումնարան: Իսկ արդեն 2020 թվականի հունվարի 12-ին զորակոչվել է պարտադիր ժամկետային զինվորական ծառայության՝ հայրենիքին իր բաժին պարտքը տալու:
Կամոն հայրենիքին իր պարտքը տվել է ոչ միայն նրան ծառայելով, այլև ամեն գնով այն պաշտպանելով. «Սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանի կողմից Արցախի և Հայաստանի դեմ սանձազերծած պատերազմական գործողությունների ժամանակ եղբայրս ևս ներգրավված է եղել , նա վաշտի կազմով ստացել է խնդիր անցնել պաշտպանության՝ Դուդուլ բարձունքում»,- ասաց հերոսի քույրը:
Սեպտեմբերի 29-ին Կամոյի ծննդյան օրն էր, նա շատ բարձր տրամադրությամբ զանգահարել էր տուն՝ բոլորի հետ խոսելու. «Իր ծննդյան օրը ընկերների հետ միասին մայրիկի մասին երգ էր պատրաստել ու զանգել էր, մամայի համար երգում էր: Ինքը չէր թողնում, որ մենք զգայինք, թե սահմանին իրականում ինչ է կատարվում»,- նշեց Կամոյի քույրը՝ հավելելով, որ ամեն անգամ, երբ զանգահարում էր տուն, պարտադիր պետք է բոլորի հետ խոսեր, գոնե, բայց ամենից շատ խոսում էր իր զույգ եղբայրների հետ, որովհետև մի քանի ամիս հետո նրանք էլ պետք է գնան ծառայության ու իրենց հետաքրքրող շատ հարցեր ունեին, որոնք տալիս էին իրենց ավագ եղբորը:
Ըստ Էմմայի խոսքերի՝ եղբայրը միշտ հանգստացրել է տանեցիներին, ասելով, թե իրենց մոտ ամեն ինչ կարգին է. «Մի դեպք պատմեմ, երբ հերթական անգամ մայրս խոսում էր Կամոյի հետ, կրակոցի ձայներ լսվեցին, մայրս հարցրեց՝ այդ ինչ ձայներ են, Կարոն էլ հանգիստ ձայնով ասաց, թե իրենց մոտի տղաներն են և շրջվեց նրանց ասաց, որ այլևս աղմուկ չանեն՝ մամայիս հետ եմ խոսում»,- վերհիշում է նա:
Կամոն պատերազմի օրերին շատ մարտական էր տրամադրված: Այդ մարտական տրամադրությունը իր հետ է եղել մինչև վերջին շունչը, ավա՜ղ այն լքեց նրան Դուդուլ բարձունքի պաշտպանության ժամանակ. նա հերոսաբար զոհվեց:
Հերոսի քույրը այն կարծիքին է, որ պատահական չէր եղբոր ծառայության ընթացքում կրտսեր սերժանտի կոչում ստանալը. «Սիրում էր պայքարել և էլ ավելի շատ սիրեց իր հայրենիքը այնքան շատ, որ հայրենիքը ավելի կարևորեց, քան իր սեփական կյանքը, որն էլ հենց տվեց այդ նույն հայրենիքի համար»- խորը ցավով նշեց Էմման:
Կամոն և Էմման շատ կապված են եղել իրար հետ, այնքան կապված, որ նրանց բոլոր մտերիմներն ու հարազատները ասում էին, թե զույգեր են, քանի որ նրանք հոգեպես զգում էին իրար. «Միասին է անցել մեր ամենակարևոր և կյանքի ամենավառ էջերից մեկը՝ մեր մանկությունը: Եղբայրս բազմիցս ինձ ասում էր՝ Էմմա, ինչի՞ ես դու ինձ այսքան լավ հասկանում, չգիտեմ, թե ինչու էի այդքան լավ հասկանում, երևի սրա համար: Հիմա ավելի քան ուժեղ եմ հասկանում իրեն և նրա կրկնապատիկն ու քառապատիկը զգում իմ մեջ»,- ասաց Էմման:
Էմման, թեև անսահման հպարտ է հերոսի քույր լինելով, բայցև... «Երբեք չէի ցանկանա, որ իմ օրինակով շատ քույրեր լինեին, երբեք չէի ցանկանա, որ որևէ մեկի տանը նման հերոսներ լինեին: Այս օրերի ընթացքում շատ էինք լսում արտահայտություններ, որում ասվում էր՝ մեզ այդպիսի հերոսներ պետք չեն, բոլորիս էլ հերոսներ պետք են, բայց նման կերպ հերոսներ մենք չէինք ուզում»,- սրտի խորը կսկիծով նշեց Կամոյի քույրը՝ հավելելով, որ կրկնակի հպարտ է, քանի որ հաշված ամիսներ հետո իր երկու եղբայրներին նույնպես պետք է ճանապարհի Հայոց բանակ, որպեսզի իրենք էլ տան իրենց բաժին պարտքը հայրենիքին:
