Մեր տարածաշրջանում հետաքրքիր աշխարհքաղաքական իրադարձություններ են տեղի ունենում, որոնք ինչ-որ պահի անկասկած կազդեն Հայաստանի վրա:
Մասնավորապես, Թուրքիան հետաքրքիր արտաքին քաղաքական նախաձեռնություններ է առաջադրել, որոնց էությունը 2015 թվականին Անկարային սպասող խոշոր խնդիրներից խուսափելն է:
Վարչապետ Էրդողանն աշխատում է մի քանի ճակատով: Թուրքիան նախաձեռնել է մի քանի թյուրքական պետությունների միացյալ բանակի ստեղծումը: Թուրքիան հայտարարել է, որ դեմ չէ Շանհայի համագործակցության կազմակերպությանն անդամակցելուն: Թուրքիան փորձում է հարաբերությունները հարթել քրդերի հետ եւ ստիպել է Ֆրանսիային փոխել իր վերաբերմունքը ԵՄ անդամակցության հարցում:
Շարքը կարելի է երկար շարունակել, սակայն ակնհայտ է, որ այդ բոլոր քայլերն աշխարհում ընկալվում են բացառապես նեոօսմանիզմի համատեքստում, ինչը հավանություն չի գտնում ոչ Արեւմուտքում, ոչ Ռուսաստանում, ոչ արաբական երկրներում, ոչ էլ Իրանում:
Հենց կայսերապաշտական նպատակներ առաջ քաշելու պատճառով նրա քայլերը շատերի կողմից «սրերով» են ընդունվում: Հենց այդ պատճառով Թուրքիայի նախաձեռնություններն այդպես էլ ոչնչով չեն ավարտվում, ինչպես եղավ Իսրայելի, Իրանի, իսկ այժմ էլ Սիրիայի դեպքում:
Այժմ Էրդողանը փորձում է չեզոքացնել քրդական սպառնալիքը՝ հարաբերություններ հաստատելով Օջալանի հետ: Չի բացառվում, որ Թուրքիան բաց կթողնի Օջալանին, եթե վերջինս համաձայնվի քրդական ինքնորոշումը Թուրքիայից տեղափոխել Հյուսիսային Իրաքի ու Սիրիայի տարածք: Սակայն Էրդողանն էլ, ամենայն հավանականությամբ, հասկանում է, որ դա չի կանգնեցնի քրդական շարժումը, եւ այն ավելի ուժեղ կդառնա, եթե Օջալանին բաց թողնեն:
Թուրքերը փորձում են հարթել հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ՝ կարծես թե «նեղանալով» Եվրոպայից: Եվրոպան համարվում է քրիստոնեական ակումբ, եւ Թուրքիան գիտի, որ իրեն այնտեղ երբեք չեն ընդունի: Իսկ Պուտինի եվրասիական գաղափարախոսությունը նախատեսում է բազմակոնֆեսիոնալություն, եւ հենց է դա է ձգում էրդողանին:
2015 թվականի աշխարհը նշելու է հայոց ցեղասպանության 100-ամյակը: Եթե թուրքական ղեկավարությունը մինչ այդ չլուծի քրդերի հարցը, հայոց ցեղասպանության հարցը կարող է առիթ դառնալ Թուրքիայի տարածային ամբողջականության կորստի համար: Միակ երկիրը, որ կարող է փրկել Թուրքիային, Ռուսաստանն է: Եվ հենց Ռուսաստանին մերձենալ է ձգտում Էրդողանը:
Մի քանի տարի առաջ, երբ Ռուսաստանը նախաձեռնում էր հայ-թուրքական մերձեցումը, հազիվ հաջողվեց կանխել այն, ինչ ցանկանում էր Թուրքիան՝ Հայաստանի կողմից իր ներկայիս սահմանների ճանաչում: Այն բանից հետո, երբ Հայաստանը հրաժարվեց կամ օգնեցին հրաժարվել, Ռուսաստանը ստիպված էր «վճարել» Թուրքիային՝ Էրդողանին տալով Մոսկվայի պայմանագրի օրիգինալը, որով Արեւմտյան Հայաստանն անցել է Թուրքիային:
Ինչո՞վ կվճարի այժմ Ռուսաստանը. Թուրքիային կնվիրի Ղարաբա՞ղը: