Հայտնի է, որ յուրաքանչյուր երկրի քաղաքական համակարգի համար ցանկացած ընտրություն՝ մանր, թե մեծ, դառնում է յուրատեսակ փորձություն, որ հաճախ ջրի երես է դուրս բերում բաներ, թաքնված իրողություններ, որոնք այս կամ այն պատճառով ծածկված են լինում հանրության ամենալայն շերտերի ուշադրությունից. այս իմաստով հայաստանյան ՏԻՄ ընտրությունները կարելի է ասվածի դասական օրինակ համարել:

Այն միֆը, թե Հայաստանում առկա է իրական ու կենսունակ ընդդիմություն, փշրվեց ճիշտ այն պահից, երբ տրվեց ՏԻՄ ընտրությունների մեկնարկն, ու քաղաքական ուժերը լծվեցին քարոզչական գործին:Կարճ ժամանակ պահանջվեց, որպեսզի բոլորի համար պարզ դառնար՝ պայքարի այն կերպն ու գործիքակազմերը, որ ընտրել են իրենց ընդդիմադիր հռչակած քաղաքական ուժերն, ամենևին էլ բավարար չի լինելու՝ հասնելու համար այն ցանկալի արդյունքին, որին ձգտում էին նրանք ի սկզբանե: Իսկ հարցը, թե ինչու, ինչ պատճառով ընդդիմադիրներին չհաջողվեց հասնել այն բանին, որպեսզի ժողովուրդը նրանց մեջ տեսներ իրական այլընտրանք դաշտում հեգեմոն դիրքեր զբաղեցնող ու ամենակուլ դարձած ՀՀԿ-ին, առավել քան պարզ է. պատճառը անհամախմբվածությունն ու ցուցաբերած անսկզբունքայնությունն էր, որ հիմք դարձավ այն տոտալ պարտության, որ կրեցին ընդդիմադիրները համայնքներում:

Միայն Գյումրիի ու Վանաձորի ընտրությունները բավարար են, որպեսզի անվիճելի դառնա այն պարզ ճշմարտությունը, որ առանց կուռ ու ամուր բռունցք դառնալու, առանց համախմբվածություն ցուցաբերելու ընդդիմադիր որևիցե քաղաքական ուժ շանսեր չի ունենալու՝անցնելու խորհրդարան. պետք չէ մոռանալ, որ, նույն իշխանությունների վկայությամբ, ՏԻՄ ընտրությունները յուրօրինակ մանրակերտն են դառնալու 2017-ի խորհրդարանական ընտրությունների: Այլևս պարզից էլ պարզ է, որ «Հանրապետականի» թիվ մեկ խնդիրն առաջիկա ընտրություններում լինելու է իրագործված սցենարի կրկնությունը, քաղաքական կուսակցություններին բարոյալքելը, վարկաբեկելն ու է՛լ ավելի բզկտելը՝ «բաժանիր, որ տիրես» հանրահայտ բանաձևով:

Իսկ այս ամենը, բնականաբար, մի շատ բնական հարց է առաջ բերում՝ ո՞րն է ստեղծված արատավոր շրջանից ելքը, ուղին, որ բերելու է ստեղծված իրավիճակի շտկմանը: Ճանապարհն առավել քան ակնհայտ է, պարզ՝ բոլորին՝ համախմբվածություն:

Ժողովրդական մի լավ ասացվածք կա՝ «մեկ ձեռքը ձեռք է լվանում, երկու ձեռքը՝ երես»: Համաձայնե՛ք՝ դժվար է անիմաստ դիսկուրսի մեջ մտնել ժողվրդի հետ հատկապես այն պարագայում, երբ աչքի առաջ ունես այն իրականությունը, որում ապրում ես. անխտիր բոլորի համար պետք է հստակ լինի գեթ մեկ բան՝ վաղուց հասունացել է պահը, երբ հայաստանյան քաղաքական դաշտ պետք է մտնեն այնպիսիք, քաղաքականոթյամբ պետք է զբաղվեն այն մարդիկ, ովքեր իրապես կկարողանան իրենց շուրջ համախմբել հասարակական-քաղաքական դաշտի այն առողջ հատվածին, որի համար Հայաստանի ապագան այլևս կենաց-մահու հարցի է վերածվել , ու որի համար հստակ է մեկ բան՝ երկրի առաջ ծառացած արտաքին ու ներքին մարտահրավերների պարագայում հին մեթոդներով առաջնորդվելը հղի է լինելու անխուսափելի անկմամբ, Հայաստանը չի կարողանալու դիմակայել բոլոր այն փորձություններին, որ առաջիկայում աներկբայորեն ծառանալու են իր առաջ:

Հետևաբար՝ կենսական անհրաժեշտության է վերածվել հանուն վեհ նպատակի համախմբվածություն դրսևորելն ու սեփական շահը համընդհանուրի մեջ ձուլելը, քանի որ առանց միահամուռ ջանքերի անհնար է այն ամենի իրագործումը, որ երաշխավորելու է պետության հետագա զարգացումն ու քաղաքական դաշտի՝ այս լճացած վիճակից դուրս բերումը: Ասել կուզի՝ Հայաստանին օդ ու ջրի պես անհրաժեշտ է միանգամայն նոր շարժում,որն ունակ կլինի հուսաբեկված ժողովրդին դուրս բերել անհույս վիճակից ու հավատ ներշնչել ապագայի նկատմամբ: Իսկ թե մեզանում հուսալքությունն ինչ մակարդակի է հասել, ցայտուն կերպով ցույց տվեցին հատկապես ՏԻՄ ընտրությունները, երբ իշխանությունների համար առանձնակի բարդություն չներկայացրեց զոռբայությամբ ու կաշառատվությամբ «շահել» ընտրողների քվեները (ժողովուրդն էլ է հասկացել, որ ստեղծված իրավիճակում, երբ ընդդիմադիրները չեն կարողանում անհրաժեշտ համախմբվածություն ցուցաբերել ու տեր կանգնել սեփական քվեներին, միակ ճիշտ ընտրությունն այսրոպեական շահույթն է, փողը, որ, ի տարբերություն կեղծ խոստումների, միանգամայն իրական է, շոշափելի):

Անհերքելի աքսիոմ է՝ քաղաքական դաշտի նման թափթփվածության պարագայում 2017-ի պառլամենտական ընտրությունները Հայաստանի գլխին դառնալու են իսկական պատուհաս, իսկ լճացած քաղաքական դաշտը միայն նպաստելու է հաստատված անբարեհույս մթնոլորի է՛լ ավելի խորացմանն ու գաղջացմանը՝ դատապարտելով հասարակությանը դեգրադացման. համախմբվածությունն է դառնալու այն միակ երաշխիքը, որ Հայստանի հետագա առաջընթացն ու զարգացումը անկասելի է դառնալու այլևս, աներկբա. պետք է վերջ տրվի այն անարխիային, որ, ցավոք, արդեն տևական ժամանակ է, ինչ բնորոշ է հայաստանյան քաղաքական դաշտին:

Դավիթ ԲԱԲԱՆՈՎ