Ժամանակին մամուլում տեղեկություններ էին տարածվել, որ Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի տնօրեն Մաքսիմ Հակոբյանի գլխին «սեւ ամպեր» են կուտակվել, քանի որ կոմբինատի սեփականատերերը դժգոհություններ ունեն նրանից ու առաջիկայում կհեռացնեն աշխատանքից:

Հակոբյանը փորձեց հերքել. «Ինձ տնօրենից պրիզիդենտ են նշանակել»: Սակայն, ինչպես կյանքը ցույց տվեց, պրեզիդենտը ստիպված էր իր փալաս-փուլուսը հավաքել և չվել Ախթալա:

Պատճառը պարզ էր՝ բոլորը դժգոհ էին հայր Հակոբյանի գործողություններից, գործարանի փնթի կառավարումից: Դժգոհ էին թե նրա ղեկավարներըտ, թե սյունեցիները, ովքեր բազմիցս ահազանգել են այդ մարդու ապօրինությունների մասին, ինչին տեղի տալով՝ նրան պաշտոնանկ արեցին, ու Հակոբյանը հեռացավ Ախթալա՝ փորձելով ցեխավիկություն անել այնտեղ, որտեղ իրեն չեն ճանաչում:

Հաջորդ Հակոբյանը, որը վտարվեց Սյունիքից՝ որդի Հակոբյանն է՝ Վահեն, ով մեծ-մեծ խոստումներով խնդրեց մարզպետի պաշտոնը և այնքան կատարյալ ձախողում արձանագրեց բոլոր ոլորտներում, որ դեռ տարին չլրացած՝ նրան ուղղակի դուրս վռնդեցին մարզից՝ Երևանում ձևական պաշտոնի նշանակելով: Այնքան աննկատելի էր այդ փողի տրցակների ժառանգորդի ներկայությունը մարզպետի պաշտոնում, որ իր վարկանիշով Երևանի ԺԷԿ-ի պետ էլ չարժեր, ու ստացավ արժանին՝ պարզապես վտարվեց:

Ինչի համար բերեցի այս ընտանիքի օրինակը: Եթե ոմանք մի քանի կոպեկ փախցնելով հարստացել են՝ երբեք չպետք է քիթները խոթեն պետական կառավարման մարմիններ: Փափուկ մեծացած այդ պատանիների քիթը ջարդվում է, երբ առաջին անգամ պրոբլեմի են հանդիպում ու ստիպված են լինում շալվարները լցրած գլխապատառ փախչել Ու բոլոր նրանց, ովքեր կխցկվեն այնտեղ, որտեղ իրենց տեղը չէ՝ սպառնում է հայր ու որդի Հակոբյանների ճակատագիրը:

Ավետիս Աբրահամյան