Նախկին պատգամավոր Սոֆյա Հովսեփյանը գրում է. «Ճգնաժամի կառավարում...

Թերևս այս թեմային չէի անդրադառնա, եթե չտեսնեի իշխանության անդամների նախընտրական քարոզարշավում դրսևորած խնդրահարույց վարքագիծը...

Շուտով Սյունիքի մարզում լինելու են Տիմ ընտրություններ, որտեղ գործող քաղաքապետերին, բավականին

խնդրահարույց ճանապարհով պաշտոնանկ արեցին և փորձում են փոխել՝ առաջ տանելով ՔՊ-ական հովանավորչության անհայտ թեկնածուների...

Կարևո՞ր է ճգնաժամի կառավարումը, թե՞ ոչ, կկարողանա՞ այս ծանր պայմաններում գործել անփորձ մարդը, վստահ եմ՝ ո՛չ։

Չեմ խոսում մյուս մարզերում տեղի ունեցող իրավիճակից, նախ նրա պատճառով, որ անվտանգության լուրջ խնդիրներ գոնե այս պահին, օրինակ, Շիրակում չկա, բայց այս հարցի շուրջ պետք է մտածեն բոլորը...

Պատերազմը և հետպատերազմյան շրջանը ապացուցեց, որ միայն խելացի լինելը կամ միայն կարդացած լինելը շատ քիչ է ազդում պատահական առաջացած ճգնաժամի կառավարման հարցում և այդ ամենին պետք է նաև կառավարման և արագ կողմնորոշվելու ու գործելու մեծ կարողություն ու հմտություն...

2020 թվականի դեկտեմբերի 30-ին մեքենան բեռնած շարժվեցի Սյունիք, հասա Որոտան, այնուհետև Շուռնուխ, որտեղ մարդիկ դատարկում էին իրենց տները, քանի որ Ամանորի հաջորդ օրը պետք է տային ադրբեջանցուն.... Լռության ու ծանրության ամպը կախված էր, գյուղացին սգավորի ու անորոշության դեմքով դիմավորում էր անցնող- գնացողին, լուրը հասել էր ամենքին և քչերն էին կանգնում Շուռնուխում...

Հասա գյուղապետարան, Որոտանի և Շուռնուխի գյուղապետերը բարձունքում կանգնած նայում էին թշնամու՝ արդեն ամրացված պոստերին, ինձ տեսնելով ուրախացան, քանի որ հույս չունեին, թե իշխանությունից գոնե մեկը կգնար այնտեղ՝ այն էլ ամանորի նախաշեմին...

Խոսեցինք երկար, քննարկեցինք անելիքներ, մոտեցա դատարկվող տներին ու իսկապես սգավորի տան խորհրդավոր լռություն էր, լո՜ւռ շարժվում էին. կանայք ապրանքները տեղավորում էին արկղերի մեջ, իսկ տղամարդիկ բարձրացնում էին մեքենաները:

Լռությունն անգամ չխզվեց իմ բարևով...

Չպատասխանեցին... Ի՞նչ բարև...

Վերադարձա մեքենայի մոտ ու գյուղապետին առաջարկեցի ապրանք իջեցնել, զինվորների համար նաև ասացի, որ ընտանիքներին էլ կարող եմ տալ՝ ինչ-որ կա: Գյուղապետը ոչինչ չվերցրեց.

-Տիկի՛ն Հովսեփյան, մեր գյուղացին էլ, զինվորն էլ, ոչ մի բանի կարիք չունեն, մեր համայնքապետն ամեն ինչ անում է: Թե կարող եք, էնպես արեք, էս մարդիկ իրենց քրտինքով սարքած տնից դուրս չգան, մնացած ամեն ինչը կա, Առուշը չի թողնի մեզ կարիքի մեջ...

Հետո մոտեցա Քարահունջ, թե՛ գյուղացիները, թե՛ գյուղապետը նույն բան ասեցին՝ Առուշը մեզ կարիքի մեջ չի թողնի մնանք... Մեզ զինվել է պետք...

Հունվարի մեկին հասա Արցախ, ծանր օր էր և «Արմենիա» հյուրանոցում հանդիպեցի զոհված տղաների ծնողներին. լուռ ու մտազբաղ սպասում էին, թե երբ կթողնի Ալիևի քեֆը, որ մտնեն դիակ դուրս բերման որոնողական աշխատանքի... Հաջորդ չարաբաստիկ օրը դուրս բերեցին 15 դի + 6 թարմ զոհված զինվորներ, որոնք օրեր առաջ էին խոշտանգվել, սպանվել Հադրութի անտառներում և որոնց ծնողները վստահ էին, թե իրենց երեխաներն էլ դուրս կգան:

Մեքենա չկա... բոլորը Ծաղկաձորում են...

Զանգում եմ բոլոր գերատեսչություններին և ամեն մեկը մյուսի վրա է քցում, ով իրեն մի քիչ խրոխտ էր զգում, էդ օրը որոշեց մունաթ գալ ինձ վրա, գոռալ, երբ հարցնում էի՝ մեքենա երբ կլինի, որ դիերն արագ հասցնենք Երևան, իսկ այս վեց դին անմիջապես ծնողների ուղեկցությամբ ուղարկվեր հուղարկավորության պատրաստման... Սարսափելի տեսարան էր... հույս, որ այդ օրը մահացել էր, բայց այդ ամենի ֆոնին մեր մեծամեծերը մեքենա չէին ուղարկում. ժամանակ չկար, մեքենա չկար, փող չկար...

Վերջապես էլի հնչեց առաջարկ՝ դիմի՛ Գորիսի կամ Կապանի քաղաքապետին... էդ բառերն ամբողջ պատերազմի ընթացքում լսել էի. ի՜նչ հարցով զանգեիր համապատասխան կառույց, ուղղորդում էին Գորիսի քաղաքապետ կամ Կապանի քաղաքապետ, երբեմն էլ մարզպետին:

Հարցը մեծ կոնֆլիկտով լուծվեց, բայց մեկ է, իմ մեջ մնաց այս հարցը՝ ինչո՞ւ Գորիսի կամ Կապանի քաղաքապետերը և ոչ ՊՆ, ԱՆ, Տարածքային ենթակառուցվածքների նախարարություն և այլն... Ինչո՞ւ...

Ողջ պատերազմին էդ հարցը չէի տալիս, քանի որ մտածում էի, ի՞նչ տարբերություն, բայց պատերազմից հետո անհնար էր չտալ ...»:

Հիմա եթե ճգնաժամն էդ մարդիկ էին կառավարում, ինչո՞ւ էդ մարդկանց հետ էդպես վարվել, դուք վստա՞հ եք, որ ձեր թեկնածուները վաղը ճրագ կվառեն, դուք վստա՞հ եք, որ եթե պետության նախընտրական ստից խոստումենրը չլինեն, էդ քաղաքները անտեր չեն մնա՞...

Ես վստահ չե՛մ, ուստի գորիսեցիներին ու կապանցիներին առաջարկում եմ, չմոռանաք ձեր առջև ծառացող վտանգի մասին, չխաբվեք սին խոստումներին և ձեր վճռականությունը ցուցաբերեք, կեղծ թեկնածուներին չընտրելով և հիշեք, որ «Փորձած թանը, անփորձ մածունից լավն է» անվտանգ է և ապահով... Խոհեմություն ձեզ...»։