Սերժ Սարգսյանը մարտի 12-ին մեկնում է Մոսկվա, որտեղ հանդիպելու է Վլադիմիր Պուտինի հետ: Հանդիպմանը սպասվում է բավական բարդ օրակարգ, եւ Սերժ Սարգսյանին հարկ է լինելու անել հնարավորը, իսկ գուցե նաեւ անհնարը, հետխորհրդային տնտեսական ինտեգրացիայի քողի տակ Ռուսաստանի կայսերապաշտական հավակնություններին փաստաթղթային հավանություն տալու հեռանկարից խուսափելու համար:
Սպասվում էր, որ Պուտինն է Հայաստան այցելելու: Նախորդ տարեվերջին Հայաստան ժամանած Նիկոլայ Ռիժկովը Գյումրիում հայտարարել էր, որ Սերժ Սարգսյանի հետ զրույցից ունեցել է տպավորություն, որ հաջորդ տարվա սկզբին՝ այսինքն 2013 թվականի սկզբին Հայաստան է այցելելու ՌԴ նախագահ Պուտինը:
Բայց, Պուտինը Հայաստան չայցելեց, իսկ տարվա մեկնարկային եռամսյակը փակվում է Սերժ Սարգսյանի Մոսկվա կատարելիք այցով: Պուտինը նախագահության առաջին երկու ժամկետն ավարտելուց հետո Հայաստան չի եկել, կամ՝ Սերժ Սարգսյանի նախագահության ընթացքում Հայաստան չի եկել: Վերջին շրջանում շատ էր խոսվում, որ նա գալու է, մի քանի ժամկետ էր հրապարակվել ռուսական մամուլում, դեռեւս 2011 թվականի նոյեմբերից, բայց Պուտինը 2008 թվականից ի վեր Հայաստան չի այցելել:
Օրինակ, Պուտինի հավանական այցի ժամկետ էր դիտվում 2012 թվականի սեպտեմբերի առաջին շաբաթը, երբ Հայաստանում պետք է տեղի ունենար ՀԱՊԿ արագ արձագանքման ուժերի զորավարժությունը, որին սպասվում էր ՌԴ նախագահի ներկայությունը եւ ՀԱՊԿ ոչ պաշտոնական Վեհաժողով: Սակայն զորավարժությունը հետաձգվեց, որովհետեւ տարածաշրջանային անակնկալ այց կատարեց ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարը՝ այդ թվում նաեւ այցելելով Հայաստան:
ՌԴ նախագահին ըստ երեւույթին զայրացնում է այն, որ Հայաստանը սերտ հարաբերություն է փորձում հաստատել նաեւ Արեւմուտքի հետ: Բայց այդ հարաբերությունը պետք է Հայաստանին: Միգուցե Սերժ Սարգսյանը դրան գնում է անձնական իշխանական շահի համար, բայց Արեւմուտքի հետ հարաբերությունը խորացնելը բխում է Հայաստանի պետական շահից՝ ընդ որում երկարաժամկետ ռազմավարության տեսանկյունից:
Դա անշուշտ չպետք է տեղի ունենա Ռուսաստանի հետ Հայաստանի հարաբերության հաշվին: Ավելի շուտ, դա պետք է լինի Ռուսաստանի հետ Հայաստանի ներկայիս հարաբերության որակի հաշվին: Այսինքն, Արեւմուտքի հետ հարաբերության խորացումը Հայաստանին անհրաժեշտ է ոչ միայն առաջադեմ համաշխարհային բեւեռին հնարավորինս շատ ինտեգրվելու շնորհիվ քաղաքակրթական էֆեկտ ստանալու համար, այլ նաեւ իր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանի հետ ուղղահայաց, բրգաձեւ վարչահրամայական հարաբերության որակը փոխելու համար: Արեւմուտքի հետ հարաբերության ընդլայնման եւ խորացման հայաստանյան քաղաքականությունը պաշտոնական Մոսկվային ի վերջո ստիպելու է վերանայել Հայաստանի հանդեպ իր ավանդական մոտեցումները եւ հասկանալ, որ վարչահրամայական տեխնոլոգիան ապագա չունի եւ տանուլ չտալու համար անհրաժեշտ է փոխել հարաբերությունների որակն ու ընկալումը:
Ռուսաստանն իհարկե շատ դանդաղ է ինչ որ բան փոխում, բայց հաշվի առնելով ծանրությունը, եթե այն սկսեց շարժվել, ապա շատ դժվար եւ գրեթե անդառնալի է լինելու նաեւ կանգնեցնել այդ շարժը:
Լավ է, որ Պուտինը Հայաստան չի գալիս: Ուրեմն ինչ որ բան փոխվում է: Միեւնույն է, զայրույթն ու վրդովմունքը իր տեղը զիջելու է իրականության սթափ ու ռացիոնալ ընկալմանը, եւ Մոսկվան հասկանալու է, որ Հայաստանը «կադաստրով» ամրագրված իր սեփականությունը չէ, այլ պետություն, որն ունի սեփական շահեր:
Այդ ժամանակ, Հայաստան գալն ու չգալը Պուտինի համար պայմանավորված կլինի արդեն ոչ թե «ռեւիզիայով», այլ Ռուսաստանի պետական, քաղաքական շահով՝ Հայաստանի հետ կարեւոր հարցեր քննարկելու համար: Այդժամ միգուցե ՌԴ նախագահը դեմ չի լինի Հայաստանում հանդիպել ԱՄՆ նախագահին, եթե հասցնի՝ Օբամային:
