Օրերս հարցազրույց տալով Ազատություն ռադիոկայանին, Սերժ Սարգսյանը բավականին ուշագրավ միտք էր արտահայտել կաշառակերության դեմ պայքարի համատեքստում:
«… մեր օրենսդրությունը, որ շատ-շատ նման է եվրոպական օրենսդրությանը, հնարավորություն չի տալիս նույնիսկ պատժել մարդուն, ով' գիտես, որ կաշառք է ստացել, որովհետեւ ամեն մի պարագայում այդ կաշառատուն կարող է ասել, որ՝ «ես նրան պարտք էի տալիս», հայտարարել էր Սերժ Սարգսյանը, խոսելով այն մասին, թե ինքը չի կարող մատի շարժումով իրավիճակ փոխել եւ պետք է ակտիվ լինի նաեւ հասարակությունը:
Այն, որ հասարակությունը պետք է ակտիվ լինի, անկասկած է: Բայց, նաեւ հենց դա է իշխող էլիտաների պատասխանատվությունը՝ որ նրանք փոխում են երկիրը հասարակության պասիվության պարագայում: Այսինքն, եթե հասարակությունն ակտիվ է, նա իհարկե կփոխի երկիրը, եւ այդ դեպքում արդեն իշխող էլիտային անելու բան չի մնում: Ամբողջ խնդիրն էլ հենց այն է, որ էլիտայի պատասխանատվությունը երկրի համար հատկապես մեծանում է այն դեպքում, երբ հանրությունն ինքն ունի պատասխանատվության գիտակցման խնդիրներ եւ գտնվում է պասիվ, իներտ վիճակում եւ հնացած մտածողության ու կարծրատիպերի պայմաններում:
Պատասխանատվության այդ դրվածքը հատկապես վերաբերում է հենց Հայաստանի իշխող «էլիտային»:
Սակայն, Սերժ Սարգսյանի պատասխանն ունի ուշագրավ մեկ այլ կողմ: Նա փաստորեն բավական արժեքավոր խորհուրդ է տալիս Հայաստանի տարատեսակ չինովնիկներին: Սերժ Սարգսյանը նրանց փաստորեն խորհուրդ է տալիս, որ երբ գան բռնելու, ապա իրավապահներին ասեն, թե դա ոչ թե կաշառք է, այլ պարտք, որ քաղաքացին տվել է իրենց:
Հայաստանցի չինովնիկի համար դա խիստ արժեքավոր խորհուրդ է, թեեւ խորհուրդը նաեւ շատ անհրաժեշտ է Սերժ Սարգսյանի համար: Պատահական չէ, որ դա տրվում է նախընտրական շրջանում:
Բանն այն է, որ ստանձնելով նախագահի պաշտոնը, Սերժ Սարգսյանը սկսեց խոսել կոռուպցիայի եւ կաշառակերության դեմ պայքարի մասին: Բնականաբար հարկ էր այդ ամենն ուղեկցել օրինակներով: Բայց, Սերժ Սարգսյանն օրինակների սուբյեկտ ընտրեց ոչ թե խոշոր կոռուպցիոներներին ու կաշառակերներին՝ իշխանության ամենավերին օղակներից, որոնք ներկայում հանդիսանում են Հայաստանում բիզնեսի եւ իշխանության հանցավոր սերտաճման օրինակներ, այլ մանր կամ միջին կարգի չինովնիկներին:
Պարբերաբար տեղեկություններ էին տարածվում, որ մի քանի հարյուր հազար դրամ կաշառքի համար ձերբակալվել է այսինքչ տեսուչը, այնինչ լեյտենանտը, ավագ տեսուչը եւ այլն, եւ այլն: Առաջին օրինակներից հետո հանրությունը կարծում էր, որ դրան կհաջորդեն խոշորները: Սակայն, Սերժ Սարգսյանն այդպես էլ մնաց մանրի եւ առավելագույնը միջինի վրա: Այդ մարտավարությունը կորցրեց իր էֆեկտիվությունը, թեեւ փաստացի չէր էլ ունեցել: Փոխարենը, առաջացան լուրջ վտանգներ: Բանն այն է, որ մանր ու միջին չինովնիկությունը՝ այլ կերպ ասած թանկարժեք վարչական ռեսուրսը, սկսեց չվստահել Սերժ Սարգսյանին, անընդհատ սպասելով, թե հատկապես ով է դառնալու քավության նոր նոխազ:
Իսկ երբ վարչական ռեսուրսը համակվում է անվստահությամբ, ապա դա կարող է տհաճ անակնկալների բերել ընտրական շրջաններում: Այդ իսկ պատճառով էլ Սերժ Սարգսյանը նախագահի ընտրությունից առաջ թանկարժեք խորհուրդ է տալիս մանր ու միջին չինովնիկներին: Դե, իհարկե ճիշտ չի լինի իրավապահներին հրահանգել, որ այլեւս ոչ մեկին չփորձեն բռնել կաշառքի վրա: Կարող է սխալ հասկացվել, հատկապես արտահոսքի դեպքում:
Ավելի լավ է չինովնիկներին խորհուրդ տալ, որ եթե գան, ասեք, որ պարտք է, կաշառք չէ: Այնպես որ, վարչական ռեսուրսին տրվել է հանճարեղորեն պարզ բանաձեւ: Ընդ որում, այդ բանաձեւը տալու ձեւն էլ գրեթե հանճարեղ է՝ հրապարակավ, մամուլի միջոցով: Սովորաբար, այդօրինակ ներքին հանձնարարականները կամ խորհուրդներն ու հրահանգները մամուլում հայտնվում էին արտահոսքերի ձեւով, ինչից շատ բացասական էֆեկտ էր ստացվում իշխանության համար: Հիմա իշխանությունն այդ ամենը փաստացի մամուլի միջոցով անում է բացահայտ, գրեթե պաշտոնապես, մամուլը դարձնելով համակարգի տարբեր սեգմենտների միջեւ հաղորդակցության բավական հարմար միջոց՝ ապահովագրվելով արտահոսքերի տհաճ նստվածքներից:
