Վերջին շրջանում իշխանական թևում ակնհայտ ջղաձգումների ենք ականատես լինում: Փաշինյանին ինչ-որ բան անհանգստացնում է, և վերջինս փորձում է հակաքայլեր անել ինչ-ինչ սցենարներից խուսափելու համար: Սակայն ի՞նչ սցենարներ են դրանք: Օրինակ, «Իմ քայլը» խմբակցությունը լրջորեն քննարկում է ՔՈ կուսակցության դիմումի համաձայն ԱԺ ԲՀԿ խմբակցության ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանին մանդատից զրկելու հարցը: Թե ինչ որոշում կկայացնի իշխող քաղաքական ուժը՝ դժվար է կռահել, սակայն սահմանադրության տեսանկյունից՝ ԲՀԿ հակաքայլերը այս պարագայում ավելի քան կանխատեսելի են: Սահմանադրությունը հնարավորություն է ընձեռում ԲՀԿ-ին՝ դիմել որոշակի հակաքայլերի:

 

Մասնավորապես, Սահմանադրությունն ամրագրում է, որ խորհրդարանի 30 տոկոսը պետք է լինի ընդդիմությունը, հետևաբար, անգամ առանց «Լուսավոր Հայաստան»-ի, ԲՀԿ-ի՝ մանդատների վայր դնելու դեպքում պառլամենտը կդառնա հակասահմանադրական, սակայն պետք է հաշվի առնել, որ մանդատները պետք է վայր դնեն ոչ միայն ԲՀԿ խմբակցության բոլոր անդամները, այլեւ նրանցից հետո համամասնական ցուցակում ընդգրկված բոլոր թեկնածուները: Սակայն արդյո՞ք դա հիմք կհանդիսանա արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններին: Ահա այստեղ է, որ ի հայտ է գալիս Սերժ Սարգսյանի հագով կարված Սահմանադրության հակասականությունը: Մասնավորապես, ՀՀ Սահմանադրության 89-րդ հոդվածի երրորդ կետը, ըստ որի՝ Ընտրական օրենսգիրքը երաշխավորում է կայուն խորհրդարանական մեծամասնության ձևավորումը: Արդյո՞ք կխաթարվի կայուն մեծամասնությունը, եթե ԲՀԿ-ն վայր դնի մանդատները: Ո՛չ: Բացի այդ, նշենք, որ ըստ Սահմանադրության, 74.1 հոդվածի` Հանրապետության նախագահն արձակում է Ազգային ժողովը, եթե Ազգային ժողովը երկու անգամ անընդմեջ, երկու ամսվա ընթացքում հավանություն չի տալիս կառավարության ծրագրին: Հանրապետության նախագահը Ազգային ժողովի նախագահի կամ վարչապետի առաջարկությամբ կարող է արձակել Ազգային ժողովը, եթե՝

 

 

 

 

 

Ինչպես տեսնում ենք՝ այս ճանապարհով արտահերթի հասնելու ԲՀԿ շանսերը բավականին քիչ են, կամ էլ անհրաժեշտ է այդ շանսերը պեղել գործող խճճված Սահմանադրության սարդոստայնում: Սակայն կա ևս մեկ սցենար: Օրինակ, նույն ԲՀԿ-ն, միավորվելով ԼՀԿ-ի հետ և իրենց կողմը գրավելով «Իմ քայլի» 10-15 պատգամավորի (իսկ դա չի կարելի բացառել՝ հաշվի առնելով վերջիններիս սկզբունքայունությունը և այն ներքին խնդիրները, որոնք առկա են «Իմ քայլում»), և այս պարագայում արդեն օրակարգում կարող է հայտնվել վարչապետին անվստահություն հայտնելու հարցը՝ իմպիչմենտը: Սակայն այստեղ էլ պարզ է, որ մինչև 2020-ի հունվար, իմպիչմենթի գործընթաց սկսել վերոնշյալ ուժերը չեն կարող: Դա բնավ չի նշանակում, որ Փաշինյանը կարող է հանգիստ նստել տեղը՝ ինչպես ինքն է սիրում ասել: Փաշինյանը քաջ գիտակցում է, որ դժգոհություն է հասունանում նաև իր քաղաքական թիմի ներսում, մասնավորապես, կապված կոռուպցիոն սկանդալների հետ, երբ Փաշինյանի հետ քայլածների մի մասը վրդովմունք է հայտնում, որ իշխանական կերակրամանից օգտվելը խիստ սուբյեկտիվ գործընթաց է, մի մասը հարստացել են, մյուսները դեռ յոլա են գնում: Եվ այստեղ սկսում է գործել՝ եթե նրանք ուտում են, ինչո՞ւ մենք չենք կարող նույնպես ուտել սկզբունքը: Փաշինյանը պետք է կարողանա կարգավորել նաև ներթիմային խնդիրները, հակառակ դեպքում՝ 10-15 հոգու ընդդիմադիր դաշտ տանելը տեխնիկայի հարց է: