Հայաստանի խորհրդարանի նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը Բրյուսելում հանդիպել է ԵՄ պաշտոնյաների հետ եւ հավաստիացրել, որ Հայաստանի ղեկավարությունը շարունակելու է եվրաինտեգրման կուրսը: Իհարկե, Եվրոպայի թրծված պաշտոնյաներին այդ հավաստիացումները բացարձակապես չեն հետաքրքրում: Նրանք այլ մեխանիզմներ ունեն սեփական քաղաքականությունն առաջ տանելու ուղղությամբ:
Ըստ պաշտոնական հաղորդագրության, Հովիկ Աբրահամյանը կարեւորել է Եվրամիության «ավելին՝ ավելիի դիմաց» սկզբունքը: Այս սկզբունքը Եվրամիության՝ հետխորհրդային մի շարք երկրների ղեկավարների հետ հարաբերվելու թերեւս ամենաարդյունավետ գործիքն է: Այն նշանակում է ավելի շատ փող ու օգնություն՝ ավելի շատ ռեֆորմների համար: Մի խոսքով՝ «տեղում, եւ նաղդ». սա հայկական ղեկավարության համար միակ հասկանալի «արժեքն է» եվրոպական եւ արեւմտյան ողջ արժեհամակարգում:
Այնպես որ, եվրոպացիները գտել են միակ արդյունավետ մեթոդը: Նրանք գիտեն, որ միայն փողն է շարժիչ ուժը, քանի որ հայկական ղեկավարությունն ըստ էության չի ներկայացնում Հայաստանի ժողովրդին եւ որեւէ արժեհամակարգ:
Այդ տեսակետից, Հովիկ Աբրահամյանը հարմար մարդ է «բանակցելու» համար: Նա, ի տարբերություն այլոց, բավական ազնիվ է, հարաբերությունների մեջ պարզ ու անսեթեւեթ: Նա երբեւէ չի էլ թաքցրել, որ պետական պաշտոնն ընդամենն իր անձնական հարցերի լուծման միջոց է, եւ դա ապացուցել է իր հարազատ մարզում: Ժամանակին, օրինակ, իշխանությունը նրան ուղարկեց հարեւան եւ հեռու երկրներ՝ միլիարդի հետեւից: Իսկ Բրյուսելում կոնյակով հարց լուծելու փորձ նա արդեն ունի:
Այնպես որ, Հովիկ Աբրահամյանին թերեւս առայժմ չի սպառնում իր խնամի Գագիկ Ծառուկյանի ճակատագիրը: Բրյուսելում եվրաչինովնիկներն այդպես էլ չհասկացան, թե ինչ է ուզում Ծառուկյանը: Նա հանդիպումների ժամանակ խոսում էր ինչ որ արժեքներից, ինչը հարուցել էր եվրաչինովնիկների տարակուսանքն ու մտահոգությունը: Եվ Ծառուկյանը դուրս մնաց քաղաքական գործընթացից, թեեւ առանձնապես մեծ խելք պետք չէր, ինչպես կասեր իր խնամի Հովիկը:
